Hayatta ben en çok seni sevdim Nereye taşıdıysan yüreğinde beni Bir selvi dalı gibi o yana eğildim Bir görüşte tanıyasın diye Biraz aşk ama daha çok kederdim Hayatta ben en çok seni sevdim Rüzgarına aşık bir kırlangıç gibi Ne yöne estiysen peşinden geldim Seni belleğimin karanlık sularında Her bulduğumda biraz kendimi yitirdim Hayatta ben en çok seni sevdim Bir durgun su gibi bakan gözlerini Nedensiz gözyaşlarıyla sildim Masada kımıldanan o beyaz elin Sığındığım en eski limanmış, bildim Hayatta ben en

2009 Orhan Kemal Öykü Yarışması Üçüncülük Ödülü Oysa bu iki yılda kimler unutmamıştı ki beni. Kitaba adını veren Kedisiz öyküsü bu cümleyle son buluyor. Unutulup gitmenin, bazen de hiç yaşamamış sayılmanın ağır kederinin yanında; hayat denen bu küçük derenin, kimi kez hangi umutları da yeşertebildiğini gösteren bu öykü, hatırlanmak üzerine yazılmış kısa bir destan tadındadır. Yılların dahi yıkıp yok edemediği tek şey nedir? sorusuna verilen yanıt, öykünün bu cümlesinde okuyucunun karşısına çıkıveriyor: Ke