Aşk bir elçidir, olup bitenden değil, olup bitmeyenden haber getirir. Başkalarıyla yaşamayı öğrenebiliyor da, kendisiyle yaşamayı bir türlü öğrenemiyor insan. Çünkü ilkinde hayatı tanımak, ikincisinde Allah'ı tanımak elzemdir. Oysa perhizin yerini diyet, eğlencenin yerini şamata, neşenin yerini zemberekli kahkaha, hüznün yerini can sıkıntısı, kılıfın yerini ambalaj, muhafazanın yerini kullan at, ebedinin yerini garanti , şeffaflığın yerini transparanlık, kulun yerini ben, imanın yerini bağımlılık, Tanrı'n

"Çok okursun yatıştırmaz. Çok bilirsin açıklamaz. Çok konuşursun anlatılmaz. Aradığın 'serinlik' bir türlü gelmez, yanar ruhun, yanar için... Bu yangın, bu bunaltı içinde bir 'Varlık kokusu' alırsın, kendini O'na bırakmak duygusuyla dolarsın. Anlarsın ki, kuş kendini havaya bırakmadan uçan bir varlık olduğunu bilemez. Balık kendini suya bırakmadan yüzen bir varlık olduğunu bilemez." Allah'ın varlığından bir "koku" alarak, Hakikat Evi'ne girebilmenin, oradaki izlere bakıp bakıp, o evde nasıl bir Varlık'ın

Kitapta yer alan her denemenin ekseni felsefî, tasavvufî, metafizik bir sorgulamayla ortak bir metne dönüşürken; ele aldığı temaların başında Allah, Varoluş, Manâ, Hakikat, Ölüm, Acı, Varlık, İnanç, Gönül, Bilgi, Aşk gibi kavramların biçimlendirdiği temalar geliyor. Olabildiğince özlü bir üslûbla yazılmış bu denemelerin ortak vurgusu, insanın huzurlu ve özüne uygun bir varlık olarak yaşayabilmesinin, Tanrıyla arasındaki bağı asla ihmal etmemesinden, bu bağı güçlü ve canlı kılmasından geçtiğidir. Bu bağlamd

Bazen neden şiirle bu kadar iç içeyim, ya da neden başka sanatlardan biri değil de şiir sanatıyla bu kadar iç içeyim diye düşündüğüm olmuştur. İlk başlarda şiir okuma, yazma işleriyle çok uğraşmanın doğal sonucu olarak görüyordum bunu. Ama daha sonra bu tavrımın şiire olan özel ilgimi değil, tersine zaten var olan şiire düşkünlüğümün bu tavrı yarattığını anladım. Dahası sanatlar içinde, şiir sanatına olan bendeki bu düşkünlüğün pek çok kişide öne çıktığını gördüm. Kimisi düzeyli, kimisi düzeysiz, kimisi der