Yazmak illetine ne zaman nasıl kapıldım bilmiyorum. Konuşmaktan vazgeçtiğimden beri sanırım ya da anlaşılmaya çabalamaktan vazgeçtiğimden beri. Yaşadığım yer hepinizle aynı belki; soluduğum hava, içtiğim su. Lakin hayatı akışına bırakacak kadar özgür yaşayamıyorum galiba. Başkalarından çarpıp geri dönen kendime sorduğum soruların cevaplarını not ediyorum küçük takvim yapraklarına. Zaman aslında en gerçek olanı. Yalanların geçip giderken bıraktığı izleri zamanla etiketliyorum. Yazmak... Konuşmaktan daha iyi.

Utkan Yazgan Eskişehir'de yaşıyor... Ona sokakta, tramvay duraklarında, tramvayda rastlayabilirsiniz. Ünlü değil harflerin ünlüsü kadar. Bugüne kadar iki kitap yazdı iki aşkına. Bu üçüncü... Bu kitap; zamane aşklarına... Kendini âşık zannedenlere...

Uzun bir yol var önünde. Hayatı kastediyorum... Hep böyle söylerler ya daha etkileyici olsun diye. Ama hayat aynı hayat işte. Bir yoldaş bul kendine, bir arkadaş. Yoksa çekilmez bu uzun yol. Cam kenarı olmasın ama. Koridor tarafı olsun... Koridor tarafı olsun ki, dalıp gitme gözünün önünden geçerken hayat. Koridor tarafı olsun ki, yanı başında duranların, yanından gelip geçenlerin farkında ol. Dosta dost, düşmana düşman gibi davran diyeceğim ama roller karıştı artık. İçinden geldiği gibi davran. Adı hayat

Kaçımız hayatın boş, fast food türü, çabucak tüketilip sindirilen saçma sapan bir tiyatro oyunu olduğunu biliyoruz? Siz hiç kendinizi bir Irak vatandaşı olarak hayal ettiniz mi? Savaşta yakınlarınızı kaybettiğinizi annenizi, babanızı, kardeşinizi, eşinizi, çocuğunuzu bir daha hiç göremeyeceğinizi bir an yapayalnız kaldığınızı hayal ettiniz mi? Siz hiç depremle büyük bir darbe almış tiyatro sahnesinde rol aldığınızı hayal ettiniz mi? Evinizin, eğer varsa arabanızın, zaten kıt olan yaşam kaynaklarınızın, suyu