“Okuyacağınız hikâyeyi size ben anlatacağım. Birçoğunuzla defalarca tanıştım. Bazılarınızı çok çabuk unuttum. Vakti geldiğinde beni uğurlayanınız da oldu, bırakmamakta ısrar edeniniz de. Ben kim miyim? Hepinizin en kısa uykusuyum. Ben suçluluk duygusuyum!”Jale Demirdöğen, yeni romanı Kabul’de insanlığın en büyük ortak duygularından biri olan suçluluk duygusunun hayatları nasıl değiştirdiğini, suçluluk hissedenlerle hissetmeyenlerin nelere sebep olabildiklerini anlatıyor.“Zaman, insan hayatı için tam bir fiy

Bir veda, ancak masumiyeti kadar ölümsüz ve ancak mahkûmiyeti kadar huzursuzdur. Bir veda, ancak giden kalanı kusuruyla yüzleştirmeyi başarabildiğinde kusursuzdur. Hayatının yarısını sağır yaşayanlar, diğer yarısını dilsiz yaşamayı göze alacaklardır. Çünkü vaktiyle sesini duyuramamış olan vicdan, günü geldiğinde daha yüksek sesle konuşup, sahibinin karşısında bir intikam gibi duracaktır! Ve insan, her koşulda ve her şeye rağmen, suçunu bir başkasının üzerine yıkmak üzere donatılmıştır; tâ ki bugünün düne

"...Hatırlamak tutsaklıktır dostlar! Hatıralar ise geçmişin önünde nöbet tutan güleryüzlü gardiyanlar!.. Diyorum ki unutun! Unutun ve kavuşun geleceğinize! Çünkü özgürlük, geçmişin değil geleceğin ellerinde! Ve unutmayın ki özgürlüğünüzün yalnızca iki kapısı var. Biri aklınız, diğeri ise kalbiniz. İkisinden biri ya da her ikisi birden, farkında bile olmadığınız bir anda kapandı. Açın diyorum! Ve işte şimdi yine, kapıları açık unutarak gidiyorum." Unutkan, bu geceki son sözlerini tamamladıktan sonra mikrofon

Sokaklar, plazalar, alışveriş merkezleri, indirim kuyrukları, evler, kafeler ve sosyal medya hesapları güçlü görünmeye çalışan mutsuz insanlarla dolu. Cep telefonlarımıza kurduğumuz sahte dünyalarımızda her gün çift kamerayla belgeliyoruz sözde mutluluğumuzu. Gülümsüyoruz. Sevgilimiz yanımızda, şahaneyiz. Çay fincanlarımız, şarap kadehlerimiz, kitaplarımız ve güneş kremlerimizle birlikte derin bir aşk uykusundayız. Sonra birden uyku kaçıyor ve ayrılık kapıyı çalıyor. Kimi, bir sosyal medya hesabındaki

Sakın bana ne yapacağımı söyleme! Ne yaptığımı, ona sakın söyleme! Şimdi ne yapacağım, bana onu söyle! Ya da sus. Bir şey söyleme... Nasılsa neye inandıysam ona inanmaya devam edeceğim. Öyle varlıklarız ki, inanmak istemediğimize bir başkasının inandığını görmeye bile tahammülümüz yok! Bu, evrenin ve insanın yaratılışından beri böyle. Savaşlar bunun için var! Ölümler, bunun için! Ve asla yapamayacağımızı sandığımız şeylerle, bir gün onları yapabileceğimizi bilmeden yaşıyoruz... Biz, tezatlardan beslenen, çe

"Biz de onu en zoruna hazırlarız." Leyl Suresi 10. Ayet Şairler de pek uyumaz. Onlar da çoğunlukla gece çalışır; tıpkı katiller gibi. Aradaki fark, iş başındayken yorulan bir şairin uykuya dalma özgürlüğü varken, katilin böyle bir özgürlüğünün olmamasıdır. Katil, gecenin çökmesini ve rüzgârın esmesini bekler. Herkes uykuya daldıktan sonra silahını temizler, planını gözden geçirir. Yazacağı bir mısra yoktur onun, değiştireceği bir yazgı vardır. Oysa bir yazgıyı silahıyla değiştirmeye niyetlenmiş bir katili

Ben mutsuz çocukları görür görmez tanımayı, mutlu çocukları kıskana kıskana öğrendim. İyi babaları ise kötüsüyle yaşaya yaşaya... Kötü babaların sesleri ateşe hazırlanan silahlar gibidir. Mermiyi silahın yuvasına gönderir gibi öksürürler önce. Şarjörü çevirir gibi tükürürler balgamı yere. Sonra ayak seslerini duyarsın. Ölmeden önce duyduğun son ses onun ağzından dökülen adındır: ?Berat!" Silah patlamıştır. Ölmemişsen, uzunca bir ay yürüyüşüne çıkmışsın ve evde yoksun demektir. Yeryüzünü reddediyoru

Benim göğsüm, uzun yolculukların mola yerlerine benzer. İhtiyaç gidermek ya da dinlenmek içindir; yerleşmek için değil. İnsanlar, içine düştükleri en zor durumlarda dertlerini anlatmak için benim gibilere başvurur fakat okşansın istediklerinde başlarını benim gibilerin göğsüne koymaktan kaçınırlar. Herkes bana kendini anlatır ama kimse bana beni sormaz. Herkesin hayatı değerlidir; benim hayatımsa üç kuruş. Onun için susmayı yeğledim, sustum ve susacağım. Ben ancak sustuğum sürece sevilebilme ihtimalim olduğ