Mutfak imgesinin bütün anlamlarının gözlerimin önünde, bombardıman olduğu caddelerden geçiyorum. Smile & Go! spotlu reklam panosunun ışıkları cenaze arabasında ışıyor. Para ile tanımlara varmış bir kalabalığa çarpmak üzereyim. Ça ça ça -Çarptım. Sendeledim. Düşmedim. Gençliğimi kıskandı ciklet çiğneyen yuppie. Ahahahaha 1997. Behçet Necatigil'in Evler kitabı ruhu gibi bir sokaktayım nihayet. Bu yokuşun başında benim evim de var. Saklambaç oyunlarındahelaya saklanabileceğin bir tek göz, bir yuva. Ben hiç bu

"Kuşkusuz, bilmek insanı boğar. Kuşkusuz bilmek, insanı öldürür. Dünya ve memleket nerde buluşabilir bu iki yargı ekseninde? Gerçekten de dünyanın tek bir dili, ortak bir dili olabilir mi? Konuşulan, yazılan, çizilen bir ortak dil... Basit gibi görünen bu soru aslında varlığın edimleri açısından son derece zordur, hatta imkânsız bir sorudur. Çünkü bu soruya verilebilecek tüm yanıtlar ister istemez savrulmak durumundadır. İşte bu istemsiz savrulmaya, zorunlu imkânsızlığa şiir denir. Dolayısıyla herkes şiir

Düşülkenin Şiir İçin serisindeki ilk kitap olan Piyano Fabrikaları okurla buluşuyor Levent Karataşın Piyano Fabrikalarında yapmak istediği, yani okura yapmak istediği sanıyorum ki, onlar yok varsaysalar da şiirin aslında hiç peşlerini bırakmayacağını fısıldayıp kaçmak ve sonra da küçük bir çocuk gibi saklanmak; dizelerden bir labirentin içine beraber saklanmaya davet etmek şiir okurunu. Hınzırca bir kıkırdama işiteceksiniz son dizeyi de bitirdiğinizde Arka Kapak Yazılarından Levent Karataşın şiiri bana bast