Doğduğum günü hatırlıyorumDelirmiş bu mendebur – gülme!Hücrelerimle konuşmaya başladım ağlar ağlamazÖlüm, dediler, hoş geldinYan odada muşamba önlüklü teknisyenMermer yatak, kadavradaki ilaçlı özenGözü fotoğraflanıyor: posterior planProtezleri ayrık, ruhu 3756 protokol no'lu şişeye tıkışıkSol eli kesik ve çocukları esirgeyen bir örgüte bağışlanmış külleriTeslim tutanağı yerde - çiğnenmiş kazayla43 numara izle mühürlü sırtındanTanrı kurumsal, tanrı uzak(...)

Birazdan temmuzun yarısını gördüm. Öylece yola çıkılırsa bir şehrin eski sırtından, düze çıkılsın derdim. Kırık abecesiyle patikanın, yayan geçilen asır. Göğün üzgün boşluğuna bakakalmış, çalıları takmış adımlarına. Geceye, aya, Z harfinin katıksız duruşuna dua etmişim kuşkusuz oracıkta huşuyla.

Ogün Kaymak şirinde dil, sözdizim ( syntax) düzeyinde maddileşir; bunun için, metaforik yapılanma başta olmak üzere imge örgüsü, sözcük seçimi ve ses yerleşik olandan ayrılır, okurun beklentisini sarsarak ilerler. Ancak anlam (semantic) düzeyindeki ustaca bireşim, dilsel sınırda süren bu gerilimi emer; şiirin vaat ettiği estetik haz da burada yoğunlaşır. Bu şiirin yerleşik eleştiriyi de, ortalama okuru da zora soktuğu açıktır ve şaire eşlik eden bir yaratıcı okumayı ön gerektirir. "Varlığın Evi" olan Dil,

Her Şey Dün Oldu, Ogün Kaymak'ın olgunluk döneminin ürünü. İnsanın karanlık, şaşırtıcı, tuhaf yanlarına, söze zor dökülen özelliklerine tutuyor projektörünü. Karşıdaki insanı anlamak üzerinden kendi bilincine yönelen bir duyarlıkla kuruyor şiir dünyasını. İçrek olanı sıradan bir şeymiş gibi, insanın eylemleriyle gösteren tutumu bu şiirin en belirgin yanı. Alışılmamışı, şaşırtıcı olanı ortaya çıkarmaya çalışan bir görüntüler dünyası içinden söylüyor sözünü. Mekanı, varlığı bu görüntüler dünyasından kavrıyor,

yüzügünü atıyor suya çıkarıyor tebessümleri bir bir asıyor sarı hüznü bulup takıyor resmine ve cebinde altın matlıgında gezinen bir düsünce kumsalı çiziyor defterine uzanıyor yere, sonra kalkıyor sonu bu ya, denizi de siliyor kumdan martılara sarkısını dinletsin diye yüzügünü atıyor suya mealindeki siir de bu zaten: nazikçe çılgına çevrilmis bir cümle

Biz ki tarih sileniz, sil baştan kayalıkları Büyük şiiri taşırız avucunuza Yere düşürür düşürmez unuttuğunuz damla Tek bir adımız var sudan başka, Tek bir isim ve berisi sonsuz tin Tenimizden taşıyoruz göğün damarlarına

hepinizin farklı bir böceği var, kırmızı hepinizin gözleri, şiirden bozma bütün güzelliğiyle genişleyen kalp ve kan aynı tufana baktıkça, ıslanır mı yüreğimiz?