“Bütün solcu gençler gizli gizli aşk acısı çekiyordu, hepsi efkârlıydı. Solculukla aşk acısı akrabaydı sanki, her hallerine bir derinlik, efkâr, isyan sinmişti; göğse vurulan yumruk, koparılan düğmelerle hatırlarım onları. Aşklarını da devrim gibi kendi kapalı dünyalarında birbirleriyle paylaşıyorlar ama halleri, tavırları çekici bir haleyle kuşatıyordu onları. Biz çocuklar onların ‘ne olduklarını’ tam anlayamıyorduk ama onlar gibi olmak istiyorduk.” Türkiye’de sol hareket içinde ’68

Mekânsızlık nimeti miydi hayatının, külfeti mi, karar veremiyordu. ?Bir metafor olarak mekânsızlık" üzerine felsefe paralamak tuzu kuruların işiydi çoğunluk, akşam çöktüğünde başını sokacak bir dam altı ararken düşünemiyordu böylelerini Cemil... Gerçek, somut bir mekâzsızlıktan muzdaripti yıllardır. Neredeyse yirmi yıldır akşam yatacağı yeri düşünmediği tek yer hapishane olmuştu. Sırf bu yüzden özlediği oluyordu hapishaneyi zaman zaman. Bir kadeh bir cigara dalıp gittiğinde, ?özlediğin zor zamanların arkada

Bu çalışma bir tanıklıktır. Burada anlatılanlar, olayları yaşayanların belleğinde gün geçtikçe silikleşip, yok olup gitmesin istedik. Unutulmasın diye girişilen bu çalışmanın, solun bu topraklardaki macerasından belirli bir kesiti; insan gerçekliğini, devrimcinin dünyasını, pek de öne çıkarılmayan ya da geyik bağlamında çarpıtılan boyutlarını yansıtabileceğini fark ettiğimizde/ettirildiğinde de yayınlamaya karar verdik. İstisnalar bir yana sol ve espri dendiğinde, devrimciliği sulandırıp, yan çizme eğilimi