Çok mutluydu. Çok mutluydu ya, tüm bu mutlulukları gölgeleyen bir şey vardı. Koca ormanda yapayalnızdı. Varlığını anlayan hayvanlar hemen ormanın en derin, en kuytu yerlerine kaçışıyordu. Kimse onunla dostluk kurmak istemiyordu. Biriyle paylaşamadıktan sonra tüm güzelliklerin ne tadı vardı ki...

Emir'le annesi Murat Dağı'nın eteklerindeki bir köyde yaşıyorlardı. Köy çok güzeldi, şirindi. Emir'le annesi bu güzelliklerin tadına varamıyorlardı. Çünkü Emir daha çok küçükken babası ölmüş, onları yalnız bırakmıştı. Köy yerinde yalnızlık çok zordu. Tarla, bahçe işleri adam isterdi. Buna karşın Elif gelin, çok çalışkan, eli çabuk ve kendine güvenliydi. Oğlunu el bebek gül bebek büyütmüş, onu kimselere muhtaç etmemişti...

Evin beyaz badanalı duvarına bir resim çizmeye başladı. Dalgın dalgın çiziyor, çiziyordu. Bu iş öyle hoşuna gitti ki... Bitince iki adım geri çekilip resmi seyre koyuldu.

Yaşları aşağı yukarı birdi. On iki ile on dört yaş arasındaydılar. En büyükleri Ali idi. Ali'nin boyu uzundu. Köyde herkes ona Uzun Ali derdi. Güler yüzlü, iyi kalpli bir çocuktu. Herkesin yardımına koşar; gülenle güler, ağlayanla ağlardı. Osman on üç yaşındaydı ama boyu kısaydı. Onun için Osman'a Yanık diye ad takmışlardı. Yanık aşağı, Yanık yukarı. Ama Osman kızmazdı. Kimse kızmazdı ya... Çünkü köyde herkese bir ad takarlardı. Hasan'ın adı ise "Bilmiş"e çıkmıştı. Cin gibi bir çocuktu Hasan. Okulu pekiy

Bu anne baba, bilmeden çocuklarına kötülük etmişlerdi. Onu duygusuz bir taş bebek gibi sevgilerine tutsak etmişler, zavallı yavruyu tüm çocukluk haklarından yoksun bırakmışlardı. Kardeşsiz, arkadaşsız, yapayalnız bir çocuk. Üstelik okuldan da almışlardı. Kendi sonsuz sevgileri yavruyu doyurur sanmışlardı. Ne büyük yanılgıya düştüklerini anlamışlardı. Acaba çok geç olmamış mıydı? Hatalarını düzeltebilirler miydi?.. Tüm çocukluk hakları, dostluk, arkadaşlık, çeşitli oyunlar, hepsi alınmıştı Hakan'ın elinden.