İnsan kendinden daha iri bir canlıyı ezebilir mi? Bu fizikî açıdan mümkün değilse insan aklına göre mesele bile değildir. Halledilir. Unutkanlık bir meslek olabilir mi? Olsa olsa bir nevi hastalıktır der geçeriz. Modern Çağ, Post Modern Çağ derken gelip kıyısında durduğumuz yer, her şeyden çok "unutmanın” çağı oldu. Bu da bize çok sonradan sanki bir hastalık gibi ilişen bir şeydi. Şimdi her birimiz ayrı ayrı "ekrana”, "gazete kâğıtlarına”, "Beyaz bir perdeye”, "Bizim adımıza düşünenlerin ne diyeceğine” odak

O, sindiki tazelerin mikro blog dedikleri ve her nevi isler için icat olunmus frenk kafasıynan isliyen sistemi bir yana tutun, bizim Jale’nin bildiklerini, aktardıklarını bir yana. Kendisi Ceride-i Havadis, Tercüman- ı Ahvâl ve Tanin gazetelerinde dikte - cilik yapmıs ve ayrıca jurnal yazılarını ögrenmeye de matuf oldugundan kısa bir vakit sonra gazeteciligin inceliklerini ögrenmisti. Su bizim Jale biraz daha taze olaydı bu sistemi icat edebilirdi zannımca. Sindi bu sosyal medya isleyisinde bir akıs varmıs.

Eşik Yayınları ’nın öykü serisi Mehmet Erikli ’nin hikayeleriyle devam ediyor.Kuyruğun kuralı katı dır. Bir yasası vardır, kuyruğun. Hatta anayasayla kuyruktaki kişilerin hakları güvence altına bile alınmıştır. Mehmet Erikli’nin hayatın içinden süzerek damıttığı hikayeleri, şaşırtıyor, hayret içinde düşündürüyor. Buyrun yaşadığımız dünyanın hikayelerine, buyrun hayatın anayasasına...

Kedi gülümsüyordu. Adam kendini tokatlamaya başlamadan önce hışımla içeriye koşup buz kesmiş suda yüzünü defalarca yıkadı. Kendine geldiğini varsayıp, temkinli ve sessiz adımlarla kapı ağzına doğru yaklaştı. Kedi Beni içeriye almayacak mısın? deyince adam çığlığı basıp kapıyı kedinin suratında patlattı (Aslında teorik olarak kedinin bütün vücudunu kaplayan bir patlatmaydı bu) Kedi, dış taraftan kapının üzerine tırmıklarıyla asılmaya başlayınca kulaklarını tıkayan adam, bu esnada çalan zilin sesinden de habe

Biraz önce yüzünü düşürdüğü masasından, ne yaptığını bilmeyen bir insanın tavrıyla doğrularak, çalışma arkadaşlarının şaşkın bakışları arasında kendisini dışarıya atıverdi. Tam dışarıya çıkmıştı ki karşısındaki büyük kalabalık onu ürküttü. O yine de cadde üzerinde sadece birkaç saniye içerisinde yerine başka yüzlerin geldiği değişkenliğin içine katılarak, amaçsızca adımlar tüketti. Fakat nereye gittiğini bilmiyordu. Sabahki hayali hâlâ beyninin içerisinde taptaze duruyordu. Bu hayalinden kurtulmak istese de

Mehmet Erikli, Sonbahar Bitimi adlı bu ilk deneme kitabında şehri, insanları, rüyaları, uzaklıkları, hayalleri ve yalnızlığı, aşk ile anlatıyor. Gün ışığının değdiği yer kadar şu yalnızlık ve onun iç kemiren eğri büğrü dişleri... Sokak direklerine sürtüne sürtüne geçen bir dilencinin kaldırımlar üzerinde bıraktığı ve sadece karıncaların taşıdığı umutlar... Böyle bir yalnızlık görülmedi ve hiç kimse dilencileri bu kadar perişan halde görmedi diyerek durduğu camın kıyısından ayrılarak binlerce umudun ka