Dünyanın devrimci çalkanımlara gittiği 60li yıllarda, İzmir Namık Kemal Lisesinde okuyordum. O yıllarda birlikte yazmaya çalıştığımız edebiyat ve şiir aşığı arkadaşlarım vardı: Şair Levent Atalay, Şeytan Mehmet, romancı Emin (Muti), Abdullah Özkan, radyocu Ali İhsan Yakut, ressam M. Emin Başaranbilek, Refik Durbaş, Küçükkuş, Özel vb. Hepimizin temel ortak noktası Yazmaktı. Bunların içinde mavi havacı üniforması ve omzundaki yıldızlarla hepimize fark atan biri vardı: Teğmen Sedat Erden. Ben ona Kara Sedat ad

Sedat Erden; "Karşı Apartmanda Yaşayanlar"la başladığı yolculuğunda, öykülerini yollardan çoğaltarak, yalın bir dille, bizi bize anlatıyor. Gündelik koşuşturmacanın ince ayrıntılarını atlamadan, kolay anlaşılır kılıyor öykülerinde hayatı. Öğreti çabasına girmiyor; doğruyu bizim bulmamızı istiyor. Erden; sıradan bir günü, akşamın serinini, akıllı delileri de anlatmayı ihmal etmiyor. Öykülerdeki yaşanmışlık, okuyucuya olayları ve yaşamı sorgulama gereği duyuruyor. İç hesaplaşma, vicdan, suçluluk gibi psikolo