Bilgi Toplumu, kuramsal olarak, halk kütüphanelerinin önem ve değerini artırmış ve onları yeniden vazgeçilmez kurumlar arasına almıştır. Ancak bu "yeniden değerleniş" durumu, halk kütüphanelerinin hiçbir şey yapmadan, yeni pozisyonlar almadan, yapılarında hiçbir değişim yaratmadan, dönüşüme uyum yeteneği göstermeden yani kendiliğinden gerçekleşecek bir süreç değildir. Yukarıda özetlenen bu yeniden doğuş evresi, aynı zamanda, halk kütüphanelerini neredeyse var olma-yok olma, diğer deyişle, işlevleri

Aslolan sözdür, der Hacı, kelime sözün elbisesi. O konuşurken anımsardım. Meğerki ben hülyalı âlemlere dalmadan evvel, o balıkçıların sözlerini giyinmiş ve de kelimelerini kuşanmışım. Balıkçılar limandan gelmekteydi. Dediklerine göre tüm âlemin haberleri bir deniz kuşu suretine girip liman liman, kona göçe gezermiş. Kanatları, taşıdığı yükün ağırlığından zar zor hareket eder, meyhanelerin pencerelerinden, limanda bekleşip duran gemilerin kamaralarından, taş konakların kapısından, bacasından girer; kanatları

Beni bir el bulmalıydı. Bir çocuk eli. Ürkek. Küçücük elleri güçsüz. Acıtmadan canımı kanadımı okşamalıydı. Yaralarımı tımar eyleyip, beni gökyüzüne salmalıydı. Yaralıyım. Kanadım mı kırık yoksa bir kör sapana mı kurbanım, bilinmez. Kara bir haber gibi gelip yüreğimi dağladığında... Sendeledim önce. Sonra. Kızardı gözümün akı. Üzerinde süzüldüğüm denizdi, kızıllandı. Her bir dalga birer kırmızı kiremit. Ya da kan. Sızım sızımdım. Yönsüzdüm. Yorgundum da. Yüreğim titremişti, yaslı gövdem bir kırık kiremidin

Kedere boğulmuş odaya sızan ay ışığı, bir an karanlıkta bocalayıp da sonra nemli gözlerindeki maviliği keşfeyleyince, akıverdi onlara tereddütsüz. Aktı da senin solgun çehren aydınlanıverdi sandım, bir dem. Böylece ben, yanı başında çömelmiş -belki de yığılıvermiş- binbir umutla iyileşmeni beklerken, gözlerini araladığını bildim. ... Varsın güleç gözlerin değmesin gözlerime bundan böyle hiç. Yahut kara saçlarında dolaşmasın parmaklarım. Sen bir tek gülsen, üstelik ay ışığı şımarık bir kedi gibi dolanırken y