Elifti Evet, oydu gelen. Hasan çavuşun, torununa, kardeşliği Ali Osmana ettiği dua, dilediği dilekti. O, iyi şeyler olacağına dair bir sözdü; geniş bir zamana aynı anda dokunandı. Elifti Orada, sırtı dönük duruyordu. Saçları omzundan aşağı bir akarsu gibi dökülmüş ve dökülüyordu yine. Yine, kara bulutlarla kapanmış, kararmış bir gün ortasında ansızın doğan ve ışığını bir umut, bir iyilik andı olarak sunan güneş gibiydi. Yine kokusu bahar günü gibi ılık bir esenlikti. Yine, yine Elif, baştan

Ortaya çıkan tablo inanılır gibi değil. Karmaşa aldı başını gidiyor. Kimin neyi ne için söylediği, ne için yaptığı da belli değil. Haklı haksız birbirine karışmış durumda. Yanlışların ve yanılgıların doğru gibi algılandığı ortamların en kötü yanı, doğruların ve gerçeklerin gözden kaçmasıdır. İşte yaşadığımız süreç böyle bir akıl tutulmasını ihtiva ediyor. Sürekli değişen gündem, üst üste gelen son dakika haberleri ve her an soluğumuzu kesebilecek gelişmeler hepimizin aklını ve hissiyatını yerle bir etmiş

Kimi zaman bir sevdaya ulaştırır, kimi zaman bir sevdadan koparır yolBazen bilinmedik bir yöne götürür insanı ansızın. Hiç görülmemişleri gösterir, hiç yaşanmamışlıkları yaşatır kendince. Sona varınca çözülür gizemi. Mikail Dilbaz Yol romanında sizi aşkın, tutkunun sarmalında olağanüstü bir yolculuğa çıkarıyor

Kendi bıraktığım izlerde yürümek gibi, şaşırtıcı, heyecan verici, bir o kadar da varolanı daha derine iten, karmaşık ve hüzünlü bir duygu bu. Ceketimin ceplerini, çekmecelerimi, cep telefonumu benden bağımsız karıştırıyorum. Karıştırıyor muyum, hayır, bu duruma, kendimi aranıyorum, demek daha doğru olur.. Demek on bir gün önce, biletin üstündeki numaralı koltuklarda yan yana oturmuşuz. O koskoca sinema salonunda, sazlıklardan esen rüzgarın taşıdığı yabanıl otların, içine çeken kokusunu and