Cihangir, Taksim´in, Beyoğlu´nun, İstanbul´un daha çok geceleri yaşayan yüzünün, doğal bir parçası, uzantısıydı. Bazı sokak ve caddeler adeta eşcinsellere, travestilere tahsis edilmiş gibiydi. Entellerin de ev tutmak, yaşamak için rağbet etmeye başladıkları bir semtti... Kendi halinde yaşayan aileler de vardı kuşkusuz ve onlar da, bu eski semtin yaşamakta olduğu önü alınamaz değişimi iç geçirerek izlemekten gayrı bir şey yapamamanın çaresizliğini simgeliyorlardı. (Arka Kapak)

"Naçar, yorgun, hapsedilmiş bir kabına sığmazlık... Bunun için en çok geceleri çöreklenir yüreğine insanın, tüm gerçekliğiyle ve en yoğun bir yaşamak ağrısı... (...) Geceler, elle tutulacak denli somut ve yoğun yaşam zamanlarıdır, tutsakken ve şiirini, şarkılarını, yitik duygularını aramaktayken nafile bir çabayla yüreğinin derin boşluklarında. (...) Gecelerle birlikte bir ömürdür akıp giden, ömürlerdir, güneşli mavi gelecekler aşkına yaşanmış ömürler..." Cafer Solgun, 12 Eylül dönemindeki uzun mahpusluğunu

"‘İçeride' büyüdüm. Denilebilir ki, kişiliğim de ‘içeride' şekillendi. Ama ben hiçbir zaman ‘içeriye' alışmadım, ‘içeride' olmayı benimsemedim. ‘İçerisini' hep insan olmanın doğasına aykırı buldum. (...) ‘İçeride' sayısız arkadaşım oldu. Her biri için cezaevi, kuşkusuz hayatlarında silinmez etkiler yaratan önemli bir deneyim idi. Bu arkadaşlarımın içerisinden ünlü-ünsüz gazeteciler, yazarlar, politikacılar da çıktı, işadamları veya mafyatik tipler de. Siyasetle, taraftarı oldukları örgütlerle ilişkilerini s

"O gün askerler köye gelip 30-40 kişiyi götürdüler. Bize "Sizi sürgüne göndereceğiz" dediler. Sürgüne götürdüklerini zannedip önlerine düştük. Harçik suyu kenarında bulunan Taxtıkal mıntıkasına götürdüler. Karanlık çökmek üzereydi, karşımıza dört tane ağır makineli silah kurdular. Sonra hepimizi taramaya başladılar. Bu tarama sırasında yanımda annem, babam, iki kız kardeşim ve erkek kardeşim vardı. Ben o sırada elimi, kız kardeşimin başına koymuş tutuyordum. Kurşun kız kardeşimin başından geçti ve kafatası

ASLINDA, ALEVİLERİN BAŞKALARIYLA VE KENDİLERİYLE HİÇBİR ZAMAN SORUNU OLMADI "...Kerbela bize insan olmanın, kendi gibi insan olmanın, inandığı gibi insan olmanın, inandığı gibi yaşamaya kavilli insan olmanın, Rea Haq inancına ikrar vermiş insan olmanın, nefes alıp verdikçe ödenmesi, göğüslenmesi, yaşanması gereken bedeli oldu hep" Bu kitap, içerisinden geçtiğimiz sürecin gelişmeleriyle birlikte temel sorunlarından biri olan Alevi meselesini anlamak ve yüzleşmek ihtiyacı duyanlar için bir başucu kitabı olaca

Yeni bir anayasaya doğru ilerlediğimiz, yeni bir Türkiyeyi konuştuğumuz bugünlerde, bugünümüzü sorgulamaya ve geçmişle hesaplaşmaya başladık. Peki ya cumhuriyet? Cumhuriyeti, resmî ideolojiyi, Türkiyenin rejimini, bu rejimin demokrasiyle irtibatını yeterince konuştuk mu? Cafer Solgun bu kitabında bize farklı bir cumhuriyet resmi sunuyor; öteki cumhuriyeti, cumhuriyetin görülmeyen, gözlerden uzak tutulan farklı yüzünü gözler önüne seriyor. Devleti, devletin ötekilerini ve ayrıcalıklılarını tanımak, geçmişi,

Cumhuriyet tarihinin yüzleşmekten kaçındığı "sorun"lardan birini daha tartışmaya açıyor Cafer Solgun. "Dersim Dersim"le kazdığı vicdan cephesini, "Alevilerin Kemalizm'le İmtihanı"nın genişletilmiş baskısıyla derinleştirmeye devam ediyor. "Alevilerin Kemalizm'le İmtihanı"nın alt başlıklarının Stockholm Sendromu, Onur Öymen Vakası ve Kılıçdaroğlu olması tesadüf değil. Cumhuriyet Halk Partisiyle Alevilerin patolojik ve sorunlu ilişkisi, ilk defa sarihlikle ve içeriden biri tarafından ele alınıyor.

... İnsandır sever... Bazen dağların ardında beliren güneşin kızıllığında, bazen bir aşkın notasız metaforunda, bazen de yaşamın en sessiz çığlığında bulur kendini... Bazen onulmaz yaralarla yaşamak bir tercihtir... Adına yaşam denilen kendi halleridir aradıkları... Sürrealist bir uğraşı andırıverir her boyutta.... Kimileyin hayatın en ince keman telinde bir dal gibi çıt diye kırılıverir yüreğimiz... Kırılmaların sayısıdır önceliklerimiz... Ateşin çıtırdaması güzeldir, yüreğin değil... Mutluluğun resmini