Allah’ın muttakiler için hidâyet kaynağı olarak gönderdiği son mesajı Kur’ân’ı, maksad-ı ilâhîye uygun şekilde anlama ve yorumlama çabası içerisindeki müfessirlerin farklı te’villerde bulunmalarına birçok faktör etki etmiştir. Bu faktörler hem Kur’ân naslarının ihtiva ettiği müteşâbih, müphem, müşkil, mücmel âyetler, çok anlamlı lafızlar gibi bizzat Kur’ân-ı Kerîm’in kendisinden kaynaklanan faktörlerdir hem de yorumcunun bilgi birikimi, kültürü, yaşadığı sosyo-politik çevre, naslara yaklaşımda kullandığı de

Kur’ân başta inanç, ibadet ve ahlâkla ilgili hususlarda olmak üzere insanlara yol göstermekte, karşılaştıkları problemlere çözüm önerileri sunmakta ve hayat yolunda cevabını bulmaya çalıştıkları birçok konuda Kur’ânî bakış açısını öğrenmek üzere onların ilk müracaat kaynağı olmaktadır. İnsanların Allah’ın kelamına müracaat ettikleri konulardan biri de maruz kaldıkları musibetlerdir. İnsanlar musibetlerle karşılaştıklarında niçin bunlara maruz kaldıklarına ilişkin akıllarına muhtelif sorular gelmektedir. Bu

Nüzûlünden bugüne kadar âlimler Kur’ân’ı doğru bir şekilde anlama ve yorumlama gayesiyle ona yönelmişlerdir. Bu yönelimler neticesinde muhtelif temayüller ortaya çıkmıştır. Bu temayüllerden biri de antroposentrik okuma biçimidir. Bu yaklaşım, tarihî ve toplumsal olayları, tabiî hadiseleri içinde akıp gittikleri, kendilerini kuşatan içtimaî yahut tabiî nedenler zinciri içinde açıklayan bir okuma biçimidir. Teosentrik yaklaşım ise bir olguyu, bir durumu Tanrı merkezli okuma, anlama, anlamlandırma ve değerlend

Hicrî XIII, Milâdî XIX. asırda müstakil eserlerden çok, şerh ve haşiyelerin yaygınlık kazandığı bir sırada Şevkânî'nin Kur'ân-ı Kerîm'i Fâtiha sûresinden Nâs sûresinin sonuna kadar tefsir eden beş ciltlik müstakil bir eser meydana getirdiğini görmekteyiz. İsminden de anlaşılacağı gibi hem rivâyet hem de dirâyet tefsirlerinin bütün özelliklerini aynı anda içerisinde barındıran ve bunu sistematik bir şekilde belirli bir düzen içerisinde okuyucularının hizmetine sunan bu eseri ve müellifini tanımak ve ilim çev

Mâtürîdî (333/944), Ebü'l-Hasen el-Eş'arî (324/935)'nin Suriye-Irak havzasında kurduğu Sünnî kelâm mektebine nispetle akılcılığa daha çok önem veren ve kökleri, Ehl-i sünnet akîdesinin teşekkülüne etki eden âlimlerin başında yer alan Ebû Hanife (150/767)'ye dayanan Sünnî kelâm mektebinin Mâverâünnehir havzasındaki kurucusudur. O, günümüze ulaşan ilk dirâyet tefsiri olan Te'vîlâtü'l-Kur'ân adlı eseriyle sadece Ehl-i sünnet inanç sistemi ve Sünnî kelâmı savunup sistemleştirmekle kalmamış başta Mu'tezile olmak

"Size ne oldu da Allah yolunda ve "Rabbimiz! Bizi, halkı zâlim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla!" diyen mustaz'af erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?" âyeti Mekke'de bulunan mustaz'aflara mahsus olduğu konusunda müfessirler icma etmişlerse de âyetin mesajı umum ifade etmekte ve zulme uğramış, kahredilmiş, ezilmiş bütün yaşlı, kadın, çocuk toplumun tüm kesimlerini kapsamakta, hiçbir coğrafya, zaman, mekân, stratejik çıkarlar, ekono

İbadetlerin asıl hedefi olan ahlaki erdemleri yakalamak, güzel ahlaka erişmek, 'model insan' gibi 'Kurân Ahlâkı' ile ahlâklanmak amacıyla bu kitabın birinci cildinde; emri bi'l ma'ruf ve nehy-i ani'l münker, şefkat ve merhamet gıybet, sû-i zan, tecessüs, alay etmek, dil uzatmak, lakap takmak, nemime (Koğuculuk), haset, infak ve cömertlik , cimrilik, israf, mü,minlerin özellikleri riya, ihlas, sabır ve şükür konularını; ikinci cildinde ise; Anne - Baba'ya saygı , tevekkül, adalet, kibir ve tevazu, edep ve h