"Mantığımın zerresi bile kalmamış beynimde; harbiden kalmamış. Aşk tutkuya dönüştüğünde yitmiş... Yüreğime çoktan kızgın damga vurulmuş, yaram hep kanamalı, çünkü izi derin; belki de bu yüzden her nefes alışım lav misali, kendi dudaklarımı yakıp kavuruyor... ... Asla kurtulmak istemeyişim, bu acıları hak ettiğimi düşündüğüm için... Bu günah benim... Ve ben bu tutkumun onmaz acısını dibine kadar yaşamaya devam edeceğim... Kendime asla çıkış yolu aramayacağım... Asla!"

Tülin, hiç beklemediği bu soru karşısında önce ne diyeceğini bilemedi. Oğuzun sorusunun arkasından söylediği espriyi duymamıştı bile. O anda sanki, yarası kabuk bağlamış yüreğine, bir bıçak ucu değmiş gibi oldu. Genç kız hala ne diyeceğini bilemeden birkaç dakika öylece sessiz kaldı; daha sonra kararlılıkla ayağa kalkıp, dolap çekmecesinden Önderle olan fotoğrafının olduğu çerçeveyi Oğuzun eline verdi. - İşte Önder bu. Hayatımı tuzla buz eden adam bu.

Aslında bu durum, Burak'ın bebekliğinden beri, hemen her hafta bu şekilde geçerdi. Gönül'ün veya diğer oyun arkadaşlarının oyun günlerinde de fazla bir şey değişmezdi; zira hepsi aynı sitede, fakat ayrı bloklarda oturuyorlardı; dolayısıyla, Burak için değişen hiçbir durum söz konusu değildi. Değişkenlik durumları esas, çocuğun anne ve babası arasında geçerdi ve işte çocuk asansörde yukarıya çıkarken annesinin yüzündeki çöküşten, sabırsız ve sinirli tavırlarından, oyunda kaybettiğini anladı.

Eski konakların yıpranmış, nemden yosun bağlamış, kırık dökük olan bahçe duvarlarına yaslanıp sanki "Sır dolu geçmişi" seyre dalarım. Kararmış ahşap kapılarının, işlemeleri artık seçilemeyen paslı kapı tokmağının ve kafes cumbalarının ardına sığınmış flu pencerelerinin sıkı sıkıya kapalı olduğu bu yaşlı ama mağrur bina lara hüzünle bakarım. Oysa, konaklardaki yaşananlar şimdi artık tavanlardaki işlemelerde, duvarlardaki nişlerde, sırları dökülmüş aynalarda saklıdır. Sevgili okurum, kitabımı okuyup bitirdiğ