Sezai Karakoç'un insandan başlayarak toplumda, tarihte ve medeniyette ‘'öze dönüş'' hareketi olarak nitelediği Diriliş akımı inançta, düşüncede, davranışta, duyarlılıkta kendini bulma, ‘'kendi aklı ve kendi kalbi' ile var olma ve medeniyet var etme hedefidir. Bu hedef doğrultusunda Karakoç, İslam eksenli, ancak Batı medeniyetinin ortaya koyduğu düşünsel literatürü ve modern entelektüel tavrı hesaba katan bir yaklaşım geliştirir. Karakoç, Diriliş düşüncesini hem bir ‘'medeniyet krizi'' mağduru olarak gördüğ

Sezai Karakoç Şiiri'ni, son derece modern bir form içinde varlık bulmasına rağmen klasik şiir geleneğimizin son halkası olarak nitelendirebiliriz. Kadim bir duyarlılık hassasiyetinin yüksek düzeyde varlığını koruduğu bu şiir şekil, üslup ve imgelem olarak bu çağa aittir. Form anlamında aynı düzlemde değerlendirilen İkinci Yeni şiirinden en önemli farkı, hem çıkış noktası hem de nihai erekler bakımından ayrılmasıdır. Bu nokta onu çağdaş benzerlerinden uzaklaştırırken, klasik şiirimize yakın kılmaktadır. Onu