Çağdaş Türk şiirinde vahim bir yıkım yaşanıyor. Şiirin Tarih-Dışına gönderildiği bir Tarihsel dönemden, bugünden söz ediyorum: Dilin İnsanla, Sözün de Şiirle ilişkisini kökten kesip koparmak! Vahim olan, bu! Oysa şiir, İnsanî olandan yola çıkan ve tıpkı bir Bengi-Dönüş gibi, daha üst düzeyde İnsanî -olana varan bir Aşmadır. Çağdaş ve genç Türk şiiri, şiirin kuramsal ve pratik bilgisinden ve şiirin Gelenekten ibaret olan Tarihinden işe başlamadıkça, bir Aşma söz konusu olamaz elbet! Ortada aşılacak bir şey

"John Berger'in, o adından çok söz ettiren 'Görme Biçimleri'nden esinlenerek söylersem, tıpkı bir resmi 'okumak' gibi, bir yazınsal metni okuma'nın da biçimleri var. (...) Okuma biçimleri'nin, belirli bir felsefî arkaplân üzerinden gerçekleştirildikleri biliniyor; bütün 'intentio'ların (niyetlerin), ister yazar, ister metin ve ister okur niyeti olsun, bu arkaplânı oluşturan felsefî düşüncelerle temellendirildiğini göz ardı etmenin, 'okuma biçimleri'ni 'okuma'nın eksik kalmasına neden olduğunu da... Sevinç