Osman Namdar, yazıyor, yaşamı öyle anlayıp açıkladığını düşünüyor. Şiir ve denemeleri değişik dergi ve gazetelerde yayınlandı, yayınlanıyor. Sukuşu Beklemeleri (1997) ve Suya Eğilimli Kuş Sesleri (2002) adlı iki şiir kitabı var. Akşamlardan taşan sulara yasladım başımı Bir de baktım, göçüp gitmiş kuşlar... Ankâ oldum da uçmağıma uçtum.

"Yetişilmiyor hiçbir aşkın telaşına; belki deli tayı çayırlara salsam bir akşama alışır gibi kulunluyor kısrak kısık gözlerle göğün yalımına bakarak ince uçlu kamayı bileyliyor usta ölüm atı hazırlanmış avluda göğün altında."

Bir hikâyesi olması gerekmiyor bu yazdıklarımın; bir olay, bir görüntü, bir duygu, bir ses, bir çağrışım biçiminde ortaya çıkan bir estetik yaşantı olsun sunduğu, yeter. Bu okuduğunuz kısa metinler, öykü ve şiir arasında duran, başlayışı ve bitişi arasında çok zamana gerek duymadan yaşantıyı hemen, an içinde sunuveren bir yapı olsun istedim. Bilmem, öyşi denebilir mi dilimizde?

Bilim, donuk ve günümüzde insanları yanılsamalara inandırmak için kullanılıyor daha çok; insanlıktan çok egemenlerin hizmetinde. Felsefe ise sadece ve sadece gerçekliğin peşinde, herkesin dünyasına ulaşamıyor. Geriye aşk ve şiir kalıyor yol gösterici olarak. Çünkü bunlar gönül işi. Aşk, mahremiyetini koruyarak yapıyor yapacağını insan yaşamında. Gönül, yüreğimizdeki sevgi kaynağıysa eğer, insan soyunun varoluş kaygısını yaşadığı yerle ilintili olmalı. Yaşamda hiçbir şey gönülsüz olmaz; olmamalı da. Olur