Nefes alan, nefes alınabilen, hayat veren... Günlük gazetelere, haftalık ve aylık edebî dergilere en geniş şekilde ve kolaylıkla erişilebilen, doya doya okunabilen... Müzik de dinlenilebilen, özel olarak ayrılmış alanlarda iki veya daha çok kişiyle ders de çalışılabilen, ileri çalışmalar için hazırlık da yapılabilen... Film izlenilebilen, konferans dinlenilebilen, yazar-okur buluşmaları ile imza günleri düzenlenebilen... Resim, ahşap işleri, el işleri gibi sanat ve beceri odaklı ürünlerin sergilenmesi

‘'Ağlamayanlar Kuşağını Takdimimdir!'' Bugün gelinen noktada, tüketim virüsünü üreterek dünyaya pazarlayan ve hiçbir ayrım yapmaksızın ağına düşürdüğü herkese enjekte edenler, şöyle sufle veriyor günümüz insanına; Ye, iç, gez; gününü gün et... Bunları yaparken de, sakın ha kimseleri dikkate alma. Dikkate alma, çünkü evrende bir tek sen varsın. Dünyanın merkezi sensin ve o dünya etrafında dönüyor senin. Öyle ki, bu algı ve kabulü yıkacak her kim olursa olsun, yok say, ez geç onu... Dertlenme! Çünkü sen bi

Okuma alışkanlığı, en büyük eksiklerimizden biri. Türk insanının okumayla başı hoş değil. Kitap, gazete, dergi vs. bilgi ve kültür taşıyıcısı entelektüel ürünlere yaşamında gereği kadar yer vermiyor ülke insanı. Bir cümleyle, her şeye yer var da milletimizin yaşamında; okumaya, kitaba, bilgiye yer yok. Oysa modern, gelişmiş vs. sıfatlarla anarak peşinden koştuğumuz dünyada bambaşka bir tablo var bu bağlamda. Kütüphanecilik biliminin teorisyenlerinden Jesse Shera, bireylerin geleneksel ihtiyaçları olarak bil

Bir ülke düşünün ki, sokaktaki adamdan siyasetçisine kadar, bilgi toplumundan bilgisayar toplumunu anlıyor olsun. Kütüphane denildiğinde, sıkıcı mekânlar; kütüphaneci denildiğinde, kitapların tozlarını alarak raflara dizen asık suratlı, gözlüklü ve topuz saçlı kadınlar; kitap denildiğinde ise, iyi niyetli yaklaşımla, ders kitabı ya da olumsuz anlamda, suç unsuru akla gelsin. Gelişmiş dünyada, halk üniversitesi unvanıyla taçlandırılan halk kütüphanelerinin, devletin sırtında yükmüşçesine yerel yönetimlere yı

Zamanla yok olan ve bu topraklardaki farklı kültürlerin nesiller boyu bir arada yaşayarak yaşattıkları ustalıklardan birisidir "faytonculuk". Döşemesinden fenerine, tekerleğinden güneşliğine kadar her detayı ayrı bir ustalık istiyor. Fayton imalatına yönelik İstanbulda geriye kalan tek usta 1933 Bulgaristan doğumlu, 1935 yılında Türkiyeye göçmüş Mustafa Serindir. Trajik olan sadece ustanın tek usta kalması değil; 1955 yılından beri kullandığı imalathanesinin bulunduğu arazinin Vakıflara ait olduğu için kat