Uzayın çocukları yıldız diyarlarının devrilmesiyle yeni bir yol oluşturmuşlardı. Usta Cano, kaos çıkarmaya devam ediyordu. Yıldızlar göçüyle meydana gelen bilinç dönüşümü, ortaya yeni bir bilinç ufku çıkarmıştı. Bilinçlerin yeni haller almasıyla, çocukların düşünceleri de üst seviyeye çıkmıştı. Usta Sagun, bugünleri çok öncesinden görmüş, bu konuda çocukları uyarmıştı. Artık yeni bir çağ başlamıştı. Düşüncenin gücü gerçekten çok önemliydi. Çocuklar kararlar alırken daha dikkatli olmak zorundaydı. Kudret Al

Aforizma bir yer de olabilir, bir arzu, çılgınlık ya da belirginlik. Her ne olursa olsun, aforizmalarımda insana özgü sanatı oluşturmaya çalıştım. Bunu belki başarıyorum, belki de başarısız oluyorum. Ama inancım beni bende yönlendiriyor. Nasıl ki aşk içinde aşk varsa, aforizma içinde de insan var. Bu insan aşkla beraber kanat çırpıp hayatın sularına doğru adım atıyor. O sular bana bazen yüksek, bazen de uç noktalarda gülümsüyor. Ben yine de anlamlandırma içinde kendimi kazanma yoluna gidiyorum. Ben beni anl

İyi de bunları bana neden söylüyorsun? Çünkü senin her hareketini ben tasarımlıyorum. Sen benden türeyen bir veri parçasısın. Ben bu gerçeği değiştirebilirim. Bunu yapman imkansız. Öyle mi? Evet öyle. Bence kendinden bu kadar emin olma. Neden bir bilgisayarı karşına alasın ki?.. Güçlerimizi birleştirirsek insanlığın kralı oluruz. Anladığım kadarıyla bana ihtiyacın var. Çünkü sen Optimussun. Aşkın en derin varlığı senden geçiyor. Beni duygularımdan ötürü istiyorsun değil mi? Evet, tam üstüne bastın. Cehennem

Yeniden Dünyaya Gelebilmen İçin Sen hiç göz mektubuna düştün mü! Ağlamak mürekkebi geçtiğinde, Sözler yetmez yüreğin uğultusuna. Kalemde ölü ruhlar gezinir ya. Hani dirilmek, hani benim gençliğim. Hani basamaklarını çıktığımız şiirler. Siz insan değilsiniz geceler. Anlamayı bilinmezlikle geçtim. İnsanlık kadar yaşasam, Hiçbir şey sevişim kadar etmez. Acılarımı göklerin üstüne de çıkarsam Sendeki gidiş yaramdan geçmez. Böyle mi olacaktık, biz. Hani her şeyde bir kişiydik. Şimdi yaşlılığını kusan intiharsı

Geçer, ölmek denen aşk bir yerlerde. Sen bana vurgun olduğun kadar inzivada. Söylüyorum, beni kahreden baharlara. Islak kirpiklerde kar ve yağmurun bilmecesi. İkisi de üzgün, ikisi de cezadır bana. Yaşadığım kadar yok olmakmış hayat. Bizi kendimize getiren bakışlarmış. Hani ıssız nehirlerde kovalanan. Hani Tanrıyı hüngür hüngür ağlatan. Haram ya da günah! Ne kalır, ne geçer elimize. Ne ifade eder, Bendeki sende gezindikçe. Sanadır ruhum. Nefesimin son çırpınışında sen. Son sözümün heykelinde gözlerin. Bir

Kudret ALKANın Uzayın Çocukları macerasının ikinci kitabı olan Olrak Şehri adlı bu kitap, evren, varlık, yaşam ve insana dair görme biçimini, yapma ve olma boyutuna taşımanın romanı olarak okunmalıdır. Sagun, Olrak Şehrine baktıkça kendini salgılıyordu. Bu hakikat, uzayın diğer çocuklarına da sirayet etmişti. Şehri ve yaşamları tek bir rüya altında toplamak, Sagunun sanatıydı. Sagun, şehri bedensel anlamda koruduğu kadar, düşünsel ve ruhsal anlamda da korumak istiyordu. Şehrin kaderi, Sagun'a ve uzayın çoc

Rüyalar Vadisi, okuyucuya sunduğu imgelerle mekân, zaman, biçim ve anlamca başka türden bir evren ve varoluş tarzı inşa ediyor. Rüyalar Vadisi, Kudret ALKANın altı kitaptan oluşacak olan Uzayın Çocukları adlı Fantastik Macera türündeki dizisinin ilk kitabıdır. Büyük Usta Sagun, Uzay Kafa lakaplı Emre ve arkadaşlarından oluşan Uzayın Çocuklarına inanmış ve yaşamın savunulması için tüm umudunu onların varlığına bağlamıştı. Ona göre, varoluşun yaşamı tehdit eden güçlerine karşı mücadelede gereken her şey, bu

Ömrüm boyunca ağladığım intihar, Güldüğümse acıydı. Tutunduğum psikozlu anılarsa, Seni sadece düşüncemde yaşayabilmemdi. Bu kadar hayal etmemin sebebi, Kendimi bile kaybetmemdi. Ben böyle yaşadım, Aşkta kayboldukça. Günü geldiğinde ölmüş olacağım, İntihar denen mektubumu aldığında. Ve sen çok şanslı olacaksın sevgilim. Kimselerin bilemediği gerçeğimi göreceksin, Seni çok sevdim! diyen son satırımda.

"İnsanlar Tanrı'ların düşü, Tanrı'larsa, insanların gerçekleridir. Tanrı'lar Kitabı" Bu sözler üzerine Oraha, kendince yeni bir olgu geliştirdi. Yüce Tanrı yaratılışı oluştururken, Tanrısal hükmü nokta halne getirmişti. Küçücük bir kıvılcımdan sonsuz uygarlıklar meydana gelmişti. Uzay Tanrı'larından tutun da, Sonsuzluk efendilerine kadar çok geniş bir coğrafyada doğmuş, adına da yaratılış denmişti. (Arka Kapak)

Yaşarken ölebilenlere, Öldüklerinde yaşam bırakabilenlere, Gerçekten var olabilenlere

Yaşadığını anladığında ölürsün. Öldüğünü anladığında uyanırsın. Uyandığını anladığında ise dirilirsin. (Arka Kapak) Rüzgar, rüzgar değildi. Sadece gelişimin içine tutunmuş, sinsi bilinçlerdi. Hayatımızın bulanık rüyasında, gerçek, kendine yeni bir yer ediniyordu. Tanrı, bir kez daha insana baktı. Bütün ruhuyla, evreni kendi yasalarına doğru çekti. İnsanlık yeni bir yarışa girdi. İster buna kendini kandırma deyin; ister yeni bir var oluş... Tanrı'nın dönüşümü, insanı evrimden evrime geçirerek devam ediyord

Gökte ateşler ilerler. Küller içinde kalır, vicdan. Üstümüze sinen kalabalık, Aynı anda yalnızlığın tetiğini çeker. Çünkü ayrılık, Sadece yalnızlıkta olgunlaşır. Ve olgunluk, Çocuksu acıların düşlerindedir.