Yalnızca çocukların bildikleri bir lisan var. Yalın, sahici, ürkütücü bir lisan. Her şeyi olduğu gibi söyleyen, yamasız, süssüz, hatta çıplak. Sadece konuşmuyorlar üstelik onunla, bakıp görmeyi, dinleyip anlamayı da beceriyorlar. Bazısı büyür büyümez unutuyor bu lisanı, bazısı hiç çıkarmıyor aklından. Nilüfer Altunkaya, Katı Olmayan Şeyler kitabıyla yalnızca çocukların konuştuğu tertemiz bir lisan sunuyor bize. Olanı allayıp pullamadan, saf gerçekliğiyle gösteriyor okura. Kimi zaman arka sokağımızdan geçiy

"Yani," derdi dedem, o belirgin yüz hatlarına sinmiş bilgelikle, "bir köstebek insana kuyuyu gösterdi. Kuyu açıldıkça içinden çıkan beyazaltın bize bir ömürlük ekmeğimizi kazandırdı. Şehrimizin dünya çapında tanınmasına sebep oldu. Şimdi kıymetinin bilinmediğine bakma, zanaatçı olmak insanı hayata bağlar. Tüm dertlerini, tasalarını unutursun taşı işlerken, kendi söyleyeceğini susar, taşa dokursun ahını, taş seni anlar, ruhunun motiflerini işlersin taşa, taş seni duyar ama insan insana nankördür, sağır, dils

Türk Edebiyatı birkaç yazarın ya da birkaç eserin ötesinde, kökü uzak geçmişe dayanan bir derya, biliyoruz. O geçmişin üzerinde yükseliyoruz. Okumaya, yazmaya merak duyan herkesin sırtını sıvazlayan kudretli bir edebiyat... Bize hikâyeler veren, bir bakıma hayatımızı kuran, kurtaran büyük yazarlarımız, ustalarımız. Peki onların hayatı? Kimlik bilgilerinden söz etmiyoruz; ansiklopedik bilgiden öte, gelgitleri bol, netleşme arayışında ama denedikçe silikleşen bir derin hayal. O hayale ne kadar aşinayız acab

Nilüfer Altunkaya, Sevgili Yalnızlık'ta bir araya getirdiği öykülerinde gerçekçi bir tutumla toplumumuzu gözlemliyor. Aşınmış akrabalık ilişkileri, eski dostluklara özlem, siyasi baskı dönemlerinin bıraktığı yaralayıcı hatıralar... Altunkaya, sistemin açmazlarının farkına varmış olmanın kişide nasıl bir bunaltıya dönüştüğünü yalın bir dille anlatıyor. Ama bu öyküler her şeye rağmen, okurda umutsuzluk hissi de yaratmıyor; Altunkaya, doğayı ve çocukluk arkadaşlıklarını işaret ediyor okuruna. Belki her şeye ço

sazlıklardan geçen yitik bir tekneyle yanaştım kendinde sınırsızlık olan kıyılara ufuktaki kaygan bekleyişim artık düşlerin anlamına bürünen sorgulanmış yakınlığında silinir izim ve sonsuzluğunda hızın tortusu birikir saydam bir aşama evrenin genişleyen ucundan vazgeçtiğin şimdilere tutunmuş gibi bu kadar getirebildim kendimden tek sabahımız olsun isterdim oysa gecesinde ölü bulunduğumuz