Bir varmış, bir yokmuş Kelebeği arı sokmuş.. O ülkenin, Çiçeği ve bulutu çokmuş. Çiçeği ve bulutu çok olan ülkenin Hiçbir kederi yokmuş.. Gel zaman, git zaman Bir kuraklık başlamıştı ki, aman! Dağlar göz yaşı dökmüş, Güller boynunu bükmüş Ve kurumuş ırmaklar Çizik çizik dudaklar, Dua etmiş Allaha.. Günlerce ağlamışlar, Üzgün el bağlamışlar.. Eşikteki analar, Beşikteki bebeler, Yüreklerinde ümit, Gökleri beklemişler; Yağmur yağmur demişler!.. Gün geçmiş, aylar geçmiş, Damla düşmemiş yere..

Geleneğe bağlı çağdaş Türk şiirinin mümtaz ismi Olcay Yazıcı, fikri derinliği ve estetik idrakiyle usta bir şair. Daha önce yayınlanan, Erguvan Uğultusu ve Eylülün Kırdığı Gül isimli şiir kitaplarıyla edebiyat dünyasında saygın bir yer edinen Olcay Yazıcı; şiiri, sözün sultanı ve ilimlerin ilmi olarak tanımlıyor. Deneme ve fikir yazılarıyla da tanınan Olcay Yazıcı, Ateşi Uandıran Şiirler de, duygu ve düşünceyi titiz, duyarlı üslubuyla yoğunlaştırarak, aşkın bir iklim oluşturuyor.

“Irmaklar Sonsuza Akar”, Türkiye’nin seçkin ilim, kültür, düşünce ve edebiyat insanlarıyla yapılmış, 80’li yıllardan yakın tarihlere kadar uzanan söyleşilerin bir araya getirilmesinden oluşuyor. Kitabın önemi, çoğu aramızdan ayrılmış olan bu değerli isimlerin bir ömür boyu geliştirdikleri düşüncelerini okuyucuya topluca sunmuş olmasında yatmaktadır. S. Ahmet Arvasî, Mehmet Kaplan, Tarık Buğra, Erol Akyavaş, M. Necati Sepetçioğlu, Ümit Meriç ve M. Niyazi Özdemir gibi birçok değerli isimle yapılan bu söyleş

Olcay Yazıcı, gurbet acılarının ve vatan sevgisinin işlediği Çocuklar Vatanında Büyüsün´de bizim gerçeklerimizi çocukların dünyasına ustaca aktarıyor. Çocuklar Vatanında Büyüsün şiirsel diliyle de günümüz çocuk edebiyatının seçkin örneklerinden biridir.

Ezel-ebet idrakine sahip olmayan, yaptıklarından ötürü hesaba çekilme endişesi taşımayan ve öte âleme dair müeyyideden çekinip, yıkıcı eylemlerini dizginlemeyen insane, en yırtıcı hayvandan daha tehlikelidir! Gerek fertler, gerek toplum ve ülkeler olarak, sahte-sanal görüntülere kanmayıp, sahih huzuru, ‘emin beldeyi’ aramak ve bulmak zorundayız. İnsana yakışan, zalim Nemrut Ateşine odun taşımak değil, gücü nispetinde yangının sönmesi için elinden geleni yapmak ve safını belli etmektir.

“Yangınlar, yıkıntılar ortasında, diri bir kardelen gülümsedi zamana. Küçücük bir kanarya, kuşluğun esenliği içinde sevinçle kanat çırptı. Bütün hıncını, sosyal öfkesini unutuverdi Okay…. Affedişin, gönül ferahlandıran güzelliğiyle sükûnete erdi. Susuş, çok yankılı bir çığlığa dönüştü ruhunun tedirgin derinliklerinde. Sonra ses sese ulanıp sonsuzluğa ağdı… Sanki yaralı bir küheylân gelip geçti ötelere…

"Kalabalıklara rağmen, fizikötesi duyarlığın ve entelektüel direncinle "bu kabri" çekeceksin!.. Saçakların altına sığınmadan yürüyeceksin yolunu... Cesur yürek çıkacaksın günışığına ve başkaları karşısına. Sıradan hükümlere boyun eğmeden... Kimliğine, insan oluşun aşkın yüce statüsüne yabancılaşmadan, yozlaşmadan yaşayacaksın... Hüznü bir âyet gibi ruhuna sindiren insana, kurşun bile işlemez!..."