Mevlevîlikteki Mânevî Eğitim, ya da bin bir günlük çile, tasavvufî bir seyr ü sülûk ameliyesidir. İnsan terbiyesine, nefis tezkiyesine yöneliktir. Geleneksel tasavvufun halvet, uzlet ve riyâzet gibi seyr ü sülûk metodlarından farklılıklar göstermekte, yardan değil ağyârdan halveti esas alarak daha ziyade hizmet ve sohbet ile âdâb ve erkâna riayet gibi esaslar öne çıkmaktadır. Disiplin, nezâket ve nezâhetle yapılan bu eğitim süreci tamamen insanı hedef almakta, onun maddî-mânevî kalitesini artırmayı gâye edi

Hemân bir noktadır mecmû-i âlem nükte-i bâde Bu sırrı fehmeden hestî-i mevhûmu verir bâde Nice huşyâr olur câm-ı Elestin mest ü sekrânı Bulunca dest-i feyz-i hemdeminden misli yok bâde Kim olsa müncezib dildâre kalmaz ihtiyâr anda Semender-veş girer uşşâk aşk-ı âteş-âbâde Katâr olmuş halâyık kimi eflâk ü anâsırda Kimi erhâm-ı mâderde kimi aslâb-ı âbâde Ne yüzden arz-ı dîdâr eylese dildâr yeksândır Görür Azmî tecellî iktizâsın vech-i zîbâde

Mevlânâ Celâleddin Rûmî, XIII. yüzyılda yaşamış mutasavvıf bir mürşid-i kâmildir. Onun asırlardır süregelen tesir ve etkileri tüm dünyânın dikkatini çekmektedir. Onun anlayışıyla İslâm´ı tanıyan farklı dinlere mensup kimseler müslümanlığı tercîh etmekte, müslümanlar ise engin sevgi, aşk, hoşgörü ve samîmîyet dolu bir dînî yaşantı için onun eserlerini ve düşüncelerini anlamaya çalışmaktadırlar. Bu îtibarla Mevlânâ´nın dîni anlatım metodunun modern dünyada yanlış ve olduğundan farklı algılanma problemi yaşaya