İnsan doğasının inkarı ve onun tek bir etkinliğe indirgenmesi ile insanın içine düştüğü yabancılaşma, psikolojik bir hasar olarak insanı yok etmeye devam etmektedir.

Gölgem değdi dünyaya Damarlarımda dolaşıyordun Her acı gerçek, aşk güzeldi Değmeyin bana Bugün tepeden tırnağa sonbaharım Usul usul dökülüyor yapraklarım Doğu ile Batı´nın Araf´ıyım Bu gün Aslı´yım Zin´im Yıldız gibi kayıp giderken boşluğa Ey kutsal aşk dokun bana Sevgili özgürlük daha fazla dökülmeden yapraklarım kucakla beni GHölgem kalsın dünyada

Dün gitmişse, yarın yoksa bize kalan sadece bu günse eğer, arzuladığımız dünyada ister kaplumbağa hızıyla, ister ışık hızıyla değerlerimizi tüketmeden, sadece insana özgü olan aşka tutunarak gönlümüzce yaşamaktır aslolan. Hayatta en güzel şeyler yüreğe çarparmış. Aşk için çarpacaksa yüreğiniz, acıya, kadere hazır olun...

Bilmezdin Kimsenin adını bilmediği kentte unuttun beni Oysa ben yanağında ağlayıp duran gamzeydim Gözlerimdeki keder, sesimdeki hıçkırık Boğazındaki düğüm içtiğin suydum Peşinde koştuğun gölgeydim Ruhundaki tutsak karşısında kekeleyen sevgili Söyle sen ne zaman ne zaman unuttun beni Yanağında ağlayıp duran gamze bendim Sesindeki hıçkırık boğazındaki düğümdüm Öpmek istediğin tendim Söyle sen ne zaman unuttun beni

Hasan Bağdaş`ın resmi, bilinçdışı, hafızasının tuvale yansımasıdır sadece. Resmini izleyen ve arekolojik kazılar yapan, aslında kendi ruhunun kazısını yapar. Bağdaş`ın cesareti otoriteye hayır diyemeyenlere lanet okur. Bu cesaret günahkardır. çünkü daha çok yaratmak için daha çok günah işlemek gerektiğini bilir. Bağdaş Dostoyevsk`inin kumarbazı gibi oynar hayatla. Sahne rulet sahnesidir artık...

"Umudumu hiç kesmedim Refik`ten. Elinden içtiğim bütün sular kutsaldı, içebildiğim kadar içtim. Elleri değil, günahları öldürdü beni. Söyle bana Nisvan, insan sevdiğini öldürür mü?" "Aşk bütün günahları siler."

Tufan Araratın koynuna saklanan Nuh Bitmeyen tufanım Nemrutun sineği Ay karanlık bu gece Düşme yollara Kadim bir gölge olarak kal Ruhuma değ Heyecanıma karışsın heyecanın Boz huzurumu Öldür ruhumdaki serserileri Yeni Tanrılar yarat bana Nolur gitme

Bu romanın kahramanları, Kendi uluslarının yazgılarını sırtlarında taşır. Çıktıkları gönüllü sürgün onları Avrupa topraklarında bir araya getirir. Dört kahramanda Birinci Dünya Savaşından sonra par-çalanmış ve kendiyle hesaplaşmamış imparatorluk kültürünün çocuklarıdır. Artin, Millet-i Sadıkın; Mişa, iki sefer parçalanmış büyük Rusyanın; Abdullah, dağ kavminin; Kemal ise Osmanlıda hetero-doksi ilan edilmiş bir Türkmen kavminin bireyidir. Ölüm bilinci bu kahramanların kulaklarına hep şunu fısıldamıştır; Kims

Bektaşilik Felsefesinin Işığında Prof. Dr. Sırrı Bektaşın Yaşamöyküsü Gelme gelme! Gelir isen dönme Birinci kapı havayı çağırdı İkinci kapı ateşi çağırdı Üçüncü kapı suyu çağırdı Dördüncü kapı toprağı çağırdı İnsan doğduğu yere benzer, doğduğu yerin ve yaşadığı çağın hikâyesine, kendi hikâyesini de ekleyerek zamanı orada durdurur. Sonra söz büyücüleri gelir, duran zamana ve mekâna yeniden can verir