Geçmişi her anışında insan yeniden yazar. Hatırlayışın doğası bu... İnsan, görebilmek için çoğu zaman anıları kendinden uzaklaştırır. Dönüp bakabilmek için... Anılar eskidikçe öyküleşir ve o öyküye tutunup kalır. Buna tanıklık denir. Tanıklık etsin diye taşır kişi öyküleri omzunda. Ama gerçek ama benzer... Güner Arslan da çocukluğunun Yugoslavya'sına, Yugoslavya'dan Bozkır'a göç edenlerin dünyasını taşıyor bize. Bildiklerini, gördüklerini ve duyduklarını öykülere bırakıyor. Bir nevi geçmişe borcunu ödüyor.

"Keşke daha önce tanışsaydık!" dedim elini tutarak. Cesaretime kendim de şaşırmıştım. Korktuğum olmamıştı. Elini kaçırmamış, aksine sımsıkı kavramıştı. Gözlerimin içine işleyen bakışları sıcacıktı. "Sen gerçekten yolunu şaşırmış bir adamsın? dedi gülümseyerek. Hiç beklemediğim bir şekilde elimi öptü. Karadağlı kadınların örfünde, yabancı da olsa erkeğin elini öpmenin usulden olduğu rivayet edilirdi. Ama bu öpüş, öyle bir öpüş değildi. Bir minnet ifadesi yüklüydü belki de! Yine de gönlüm hayranlık ve beğeni

Kitapta, bize has duygu, düşünce ve davranışların somutlaştığı olaylar yer yer mizahi, yer yer dramatik bir dille ele alınmıştır. Karakterler, duygusal tavırlar sergilerlerken hep uçlarda gezinen insanlarımızı başarılı bir şekilde yansıtmaktadır. "Şeytan çıktı" kitabındaki karakterler, duyguları aklının önünde giden ve bu nedenle bazen komik, bazen trajik durumlarla karşılaşan insanlarımızla özdeşleşiyor. Bunlar, farklı toplumsal katmanlara veya ülkelere dağılmış hayatın içinden insanlar.Şeytan çıktı, sırad