insanı anlamakla meşgulüz, üstelik görünürde hiç ipucu da yok

“İnsanın savaşı mutlak sona kadar devam eder, adımladığı dünya adlı bir duvardır, bulduğu tüm çatlaklardan sızarak kendini arayacaktır elbette. Zaman bir boşluktur içinde, aslında yurtsuzdur insan ama yerini bilir. Bilir ve korkuyla ümit arasında bir yerde bekler yine de. Âdemoğlunun kulağına fısıldanan sır öyle söyler; dünya meydanında herkes yenik, mağlup olmayansa yalnızca ölümdür. Zaman eskidir, insan ölümlü.” Kelimelerle dolu bir kuyunun ortasında, dünyada bir yerde, zamanlardan bir zamanda… Ölümlü, ro

Edebiyatla müziğin, kalemle hançerenin ve kelimelerle notaların mezcedildiği bu kitabı kalbindeki o büyük gürültüyü susturabilenlere adamıştım, ithafımın muhatapları değişmedi. Ama kâinatın asıl müziği bizden uzaklaşıyor galiba. İçimizdeki şarkının sesi azaldı. Yine de müzik; inatla, inançla, umutla yoluna devam ediyor. Nasıl diyelim o halde; Perilerin Dili bu umudu köpürten sessiz bir ırmak olsun! Şarkı bitse de müzik devam edecektir...

Öyle değil ki uyandığın her sabah Sana baktığım günlerin ardında kalmak Uçurumlarımı çiğniyor sinemde dolaşan kuzgun İçimdeki taş yağmuru, içimdeki recm, içimdeki kuş uykusu İçimdeki yurtsuzluk, koynumdaki asırlık üryan Ve kamburum beni sırtlanır. Ekmek baba olunca daha sıcak, daha telaşlı ve daha çok! Daha çok ekmek, üzgünlüğümüz daha çok, daha çok ölüm ve alışmak Gömlek ceplerimize doldurduğumuz şaşkınlık, bir heves ve yaşamak Eğer sıra bizimse, rölans. Şifası olmayan bir yaradır dünya!

Büyüsü bozulmuş bir dünyada edebiyat ya da içimizden dünyaya doğru akan coşkun bir ırmak. Anlatıcı yerini alacak ve hikâye binlerce yıldır olduğu gibi yeniden yorgun ruhumuzu diriltecek. Dinlemek iyileştirir. Anlatıcı kendi kozasını ördüğü iplerle, bir ringi çevrelemeyi düşlüyor olabilir. Hayat ve kavga aynı anda başlar çünkü! Güven Adıgüzel, insan olma duygusuna cepheden saldıran her şeye karşı, ölümüne dalgınların hakkını savunmaya devam ediyor. Papağanın Vaazı kırmızı elmalar ülkesinde yaşayanların, tak

Anekdotlar, epigraflar, hatıralar, notlar, aforizmalar, epizotlar, neşideler, değiniler, ülkeler, seyahatler, kısa hikayeler, anılar, şehirler, sahneler ve çiçekler. Kelimelerle örülmüş huzursuz bir bahçe; söz bahçesi söz verilmiş bahçe! Uzun soluklu yorgun yürüyüşlere, dünya haritalarına sığmayan dünyalara, kendi mezarına çiçek bırakan adamlara ve refiksiz de revan olmaya değecek o yollara şâhit olmaya hazırlanın. Yarada büyüyen kurşun gibi ahzen ve gemini azıya almış atlar gibi coşkun! Güven adıgüzel'd

Athanasius Kicher'in Büyülü Fener'inden beri sinemanın içindeyim. Lumiére'lerden beri sinemanın içindeyim küçücük bir çocuktum, Anadolu'da karanlık bir köyde yıkık, metruk bir ahırın kerpiç duvarında Grand Cafe'deki seyircilerin heyacanını paylaştım! Ben, Antik Yunan'dan beri sinemanın içindeyim. Olympos'tan tanrıların ışığını çalan küçük bir Prometheus'dum. Şehirlere, kasabalara özgü sinemanın o büyülü ışığını, küçücük avuçlarımın yanması pahasına kapıp getirdim. Avuçlarımda o yanık izlerini taşımaktay

Bir samuray güneşte parlayan kılıcını kaldırıp, havada İsyan Ahlâkını temsilen bir harf çiziyor. Köroğlu, Kırat'ını şaha kaldırıp kendini ölümsüz zanneden bütün zalimleri titretecek bir selam gönderiyor menzilini aşan oklar gibi. Mike Tyson bir umudu eritip balyoz diye yumruklarına dökerken, İzmir'de bir fırında Müslüm dinleyen çocukların elleri havaya kalkıyor. Verem üretimi düşürmüş ama mendillerden kan sesleri, kara hanelerde ölümcül bir senfoninin son repertuarı gibi yükseliyor. Gökten kar diye "Kars Sa

Kuşlara benzer kelimeler, odana dolarlar bir akşam. Nereden gelir bilinmez. Kâh çığlık çığlığadırlar. Kelime ormanda uyuyan dilber; Şair, uzaklardan gelen şehzade. Kelimeler benim sudaki gölgem, okşayamam onları öpemem. Gönülden gönüle köprü, asırdan asıra merdiven. Kelime, kendimi seyrettiğim dere. Kelime sonsuz. Kelime adem. Senin türben kelimeler. Yuvarlanırken tırnaklarını kâğıda geçirmek istiyorsun; kâğıda, yani ebediyete. Zavallı çocuk, bilmiyorsun ki ebediyet sümüklü böceğin izleri kadar aldatıcı...

insanı anlamakla meşgûlüz, üstelik görünürde hiç ipucu da yok

Bundan yıllar yıllar sonra çok bilmiş bir okur şöyle diyecek belki de: "Güven Adıgüzel kim? Müzik yazarı mı, sinema eleştirmeni mi, şair mi, devrimci mi, belgesel yazarı mı, kaşif mi? Kim ha kim?" Ben de ona şöyle diyeceğim: "Ey bundan yıllar yıllar sonraki okur, yaklaş! Sana işin aslını anlatayım. Güven Adıgüzel, bir inanç adamı! Bir rindmeşrep. Hâlâ kitaba, şarkılara, filmlere, devrime, şiire, insana ve aşka aynı anda inanmayı başarabilen daha doğrusu buna güç yetirebilen bir çeşit şövalye! Bir zamanlar b