Hiç zor olmamıştı dervişin meclisin ateşbazına bakıp bana Aşeka dediği an. Gözlerimi gönlüme indirip Aşk diye yanıtladım onu. Adettendir. Aşkın sarıp sarmalayan bir sarmaşık olarak tanımlanması... Bu yüzendir gönlün kaderindeki aşka sarılıp dolanması. Kelimelerin dilediği kalpleri yaktığı bilinirdi de, kelimeyi yakan gönül az bulunurdu. Meclisin ışığında sıra kelimeleri yakmaya geldi. Dervişin de tıpkı benim gibi gönlündeki aşka inancı tamdı. Asırlarca yakıp kavuracaklarını, sönmeyeceklerini biliyordu. Bu

"Seni sana anlatışım diyorum ya... Ellerinde uykuya dalan her mektubum senin bendeki uyanışın oluyor. Sevilmeyi öğrendiğin hayat, sevmeyi de öğretince anlayacaksın beni. Bense sevilip sevilmediğimden habersiz, hep sevmenin karşılığı olarak yazacağım seni." "Sevgiyi ve aşkı, özlemi ve beklentiyi kafiyelerle anlatabilen şâirlerimizin sözleri çoğu zaman müzikle yoğrularak dudaklarımızdan dökülmüştür. İnsanoğlunun gönül telinden yalnız kafiyelerle örülmüş dörtlükler doğmaz. Bazen işte bu eserde olduğu gibi, i

her şehirde mazinin izi bulunur bir parça. Ve biz bu izi takip ettikçe tanırız şehri. Tanıdığımız kadar severiz onu ve sevdiğimiz kadar da bağlanırız şehre. İşte o zaman şehir bizim olur, bizden olur... Anlarımız anılarımız kalır şehirde... Bizden sonrakilere iz kalır. Bıraktığımız her iz şehrin geleceği ve geleceğin şehri olur... Ve şiir olur şehir, şiir gibi dökülüpdudaklarımızdan usul usul akar gönlümüze. Öyle bir şiir ki, bazen bir mısrasında binlerce şehrin öyküsü yatar bu şiirin... İşte böyledir Anad