Roma İmparatorluğu'nun Gerileyiş ve Çöküş Tarihi'nin 6. cildinde Gibbon, bir önceki ciltte giriş yaptığı İslamiyet analizini genişletiyor. Hz. Muhammed'in ölümünün ardından Müslümanların başına geçen halifelere odaklanıyor bu defa. Emevi, Abbasi, Fatımi vb. halifelik hanedanlarını ve İslam'ın bir imparatorluk haline gelişini gerçekleştirilen fetihler üzerinden inceliyor. Suriye ve Mısır ile başlayan bu büyük fetih hareketinin giderek Kuzey Afrika'ya, oradan İspanya'ya ve İtalya'ya nasıl ulaştığını anlatıyor

Edward Gibbon'ın tarihyazımına en önemli katkılarından biri gerileyiş ve çöküş kavramını oturtması, bunu tanımlayış ve aktarış seklidir. Gibbon, Roma'nın gerileyiş ve çöküşünü bir problematik olarak ortaya koyup açıklamasıyla birlikte sonraki kuşakların farklı disiplinlerinde çalışan Roma'yı inceleyen bilim insanlarını da bu anlamda oldukça etkilemiştir. Roma İmparatorluğu'nun Gerileyiş ve Çöküş Tarihi'nin 5. cildinde Gibbon Hristiyanlığın etkisini irdelemeye devam ediyor. İmparatorluk bünyesinde ağırlığın

Dünyanın en ünlü tarih kitabı kendi efsanevi kurucu mitine sahiptir: "15 Ekim 1764'te, başkent kalıntıları arasında müzik dinlerken Roma'daydım, yalınayak rahipler Jüpiter tapınağında Vespers'a şarkı söylerken, Roma'nın Gerileme ve Çöküşü'nü yazma fikri aklıma düştü." Edward Gibbon neredeyse bu harikulade rivayete kesinlikle karşı çıksa da onun Gerileyiş ve Çöküş'e giden çalışması, zamanı aşan bir Roma harabesi gibi görkemli, zarif ve hatta yüce bir anıt gibi karşımızdadır. Gibbon, bu çalışmasıyla antik d

Roma İmparatorluğu'nun Gerileyiş ve Çöküş Tarihi, kelimelerin ve düşüncelerin tapınağıdır: Derinlikli ve müphem, garip ve beklenmedik köselerde zekâ ve ironinin görüldüğü, iyi değerlendirilmiş dipnotlarla bezenmiş hayranlık uyandıran bir eser. Gibbon'ın yedi yıllık emeğini çöpe atmayı göze alıp çok defa yeniden yazma girişiminin ardından ilk cilt, basit bir rastlantının ötesinde devrimler için uygun bir iklimde, ABD Bağımsızlık Deklarasyonu'ndan altı ay önce 17 Şubat 1776'da yayınlandı. İlk cildin yayınlan

İki yüzyıl sonra neden Gibbon okuyoruz? Nükteler ve yüksek ahlaki amacın birleşimi cevabın bir parçasıdır, ancak çok az tarihçi entelektüel paradigma değişimlerinden kurtulur. Gerileyiş ve Çöküş, İngilizcedeki en büyük anlatılardan birisidir, çünkü tarihe dair pek çok şeyi tek bir devasa hikâye ve engin bir kadroda birleştirmeyi başarmıştır. Yetkinliği büyük ölçüde tarihten ders çıkarma arzusundan gelir, o özgür bir bireydir ve bu anlamda güvendedir, başkalarının özgürlüklerini ve vatandaşların görevlerini

Roma İmparatorluğu'nun Gerileyiş ve Çöküş Tarihi'nin 7. cildinde Edward Gibbon'ın odak noktası Anadolu ve Ortadoğu. Haçlı seferlerini oluşturan saikler üzerinden ilerleyen Gibbon, Avrupalıların Anadolu ve Ortadoğu'da yaptıkları savaşların detaylarını aktarıyor bizlere. İstanbul'u, Kudüs'ü, Suriye'yi, Antakya'yı vs. ele geçiren haçlıların buralarda kurdukları krallıklarda neler yaptıklarını ve sonunda buraları nasıl kaybettiklerini irdeliyor. Gibbon bu noktada ayrıca Katolik ve Ortodoks bölünmesine kısaca de

Tarihyazımında objektifliği temel alan yaklaşımın atası kabul edilen Edward Gibbon, Son Peygamber Muhammed'de Arap coğrafyasındaki kültürel ve siyasi tarihi kapsamlı ve derinlikli kaynaklarla izah etmiştir. Hz. Muhammed'in gerek peygamberliği gerekse hükümdarlığı üzerine Batı'da yazılmış ilk derli toplu metinlerden biri olan bu eser Roma İmparatorluğu'nun Gerileyiş ve Çöküş Tarihi külliyatının bir parçası olmakla birlikte müstakil olarak kitaplaştırılmıştır. Edward Gibbon Son Peygamber Muhammed'de hem Doğu

"It was at Rome, on the 15th of October 1764, as I sat musing amid the ruins of the capitol, while the barefooted friars were singing vespers in the temple of Jupiter, that the idea of writing the decline and fall of the city first started to my mind,' recorded Edward Gibbon with characteristic exactitude. Over a period of some twenty years, the luminous 18th century historian a precise, dapper, idiosyncratic little gentleman famous for rapping his snuff-box–devoted his considerable genius to writing an e

"I set out upon Gibbon's Decline and Fall of the Roman Empire and was immediately dominated by both the story and the style," recalled Winston Churchill. "I devoured Gibbon. I rode triumphantly through it from end to end and enjoyed it all....I was not even estranged by his naughty footnotes." In the two centuries since its completion, Gibbon's magnum opus–which encompasses some thirteen hundred years as it swings across Europe, North Africa, and Asia–has refused to go the way of many "classics" and grow mu

"Gibbon is a kind of bridge that connects the ancient with the modern ages," noted Thomas Carlyle. "And how gorgeously does it swing across the gloomy and tumultuous chasm of these barbarous centuries." Indeed, Gibbon, the supreme historian of the Enlightenment–the illustrious scholar who envisioned history as a branch of literature–seemed almost predestined to write his monumental account of the Roman Empire's terrible self-destruction. "I have described the triumph of barbarism and religion," wrote the au

"It was at Rome, on the 15th of October 1764, as I sat musing amid the ruins of the capitol, while the barefooted friars were singing vespers in the temple of Jupiter, that the idea of writing the decline and fall of the city first started to my mind,' recorded Edward Gibbon with characteristic exactitude. Over a period of some twenty years, the luminous 18th century historian a precise, dapper, idiosyncratic little gentleman famous for rapping his snuff-box–devoted his considerable genius to writing an epi

"Değerli bayım, tarih kitabınızı heyecanla ve yutarcasına okurken bu heyecanımı, zarif armağanınızdan dolayı teşekkür etmek ve eserinizin bende uyandırdığı memnuniyeti size iletmek için kesintiye uğratma gereksinimine karşı koyamadım. Üslubunuzun değeri, konunuzun derinliği, bilginizin genişliği bakımlarından kitabınız takdire değer, itiraf ederim ki, sizi tanımak onuruna erişmemiş olsaydım, böyle bir eserin, zamanımızda bir İngiliz tarafından yazılmış olmasını yadırgardım. Buna gülebilirsiniz ama bana öyle