Zivistan xelas bûbû û pîvok derketibûn. Kale min ji min re bi pîvokan tac dihûna û dida ser sere min. We gave ji min re digot "Pîvoka min; gulbanûya welate min." Rojeke... Zarok û neviyen wî hatin. Dixwestin dile wî jî tijî berîbûne, jan û xeribiye bikin. Dixwestin deste wî ji xaka wî bikin. Le kale min xwe da erde û kete telaq û sondan. Digot, "hûn qet nikarin min ji cine bav û kalen min bikin."

"Deli Feyo diye bir adam vardı, evvel zaman kalbur zaman içinde. Köyünde yaşadığı bir gün, odunu bittiği için ormana gitmiş. Kışmış, yapış yapışmış çamur. zakkummuş kar. Ağacı devirmiş, odunlarını hazırlamaya girişmiş. Kulaklarına çarpan kadın sesiyle irkilmiş. Gidip bakmış, donmak üzere olan bir kızmış karşısındaki. Nefesiyle ısıtmaya başlamış önce, sonra karla ovmuş her bir yanını. En sonunda ateş yakarak kurtarmış. Konuşturmuş, dinlemiş onu. Olayı iyice bir çözmüş. "Ben vurmadım, ağabeyim kendi vurdu." D