Birçok doktora gitti ve birkaç çuval ilaç aldı. Ama saçları dökülmeye devam etti. Üzüm, çilek, erik, domates yedi... Faydasızdı. Bu gidişle hiç saçı kalmayacaktı.
Bahçedeki beyaz tavuğu arapça gıdaklamaya devam ediyordu.
Belki de türkçe. Bunu tam kestiremiyordu Zeynep.
Tavşansa oraya buraya koşuyordu küçük bahçede.
Havuçları arapça mı yiyordu peki, türkçe mi? Zeynep bunu da bilmiyordu.
Çocuk havucu alıp dışarı çıktı. Ata nasıl binilirse öylece havucun üzerine bindi.
Kısa bir süre sonra da havalanıp gözden kayboldu.
Gidiş o gidiş. Bir daha görünmedi. Onbir yaşındaydı.
Matematik problemi hoşuna gitmeyince sayıların üzerine tuz serpiyordu.
Yerlere tüküren birisini görse, gidip oraya tuz serpiyordu.
Birisinin yalan söylediğini anlarsa, onun üzerine tuz serpiyordu.
Fakat zaman yalnız gündüzlerden oluşmaz.
Geceler de vardır.
Güzel bir gecede gezinirken çocuğun gözleri gökyüzündeki aya takıldı. "Benim niçin ay gözlüğüm yok" dedi ve ertesi gün hemen bir ay gözlüğü satın almak istedi. Fakat hiçbir yerde ay gözlüğü satılmıyordu.
Çocuğun canı sıkılmıştı.
Uğurböceği yeniden çocuğun işaret parmağındaki yerine dönmüş, çocuğun gözlerine bakıyordu. Müzik susmuştu, ama keman çalan at gökyüzündeki yerinde duruyordu. Kemanı omuzundan indirmiş, öylece duruyordu. Bir de kırmızı renkli bir kuşak belirmişti gökyüzünde. Nedensiz, öylece belirmişti.
Okulda dünyanın yarıçapını, bir sayının karekökünü, bir üçgenin iç açılarını,
bir oyunun terlerine ekleyen çocuklar vardı. Bir dilbilgisi kuralını dalgınlıkla
laboratuvardaki bir deney tüpünün içine boşaltan kara gözlü çocuklar.
Bir şiir dizesinden akdenize usulca giren çocuklar...
Çocuk hiçbir şey olmamış gibi geçip sıraya oturdu.
Okula bir timsahla geldiğini kime söyleyebilirdi ki?
Öğretmen sınıfa girip de onu ilk derste karsısında görünce kendisinin geç kaldığını zannedip ders boyunca saatine baktı.
Çocuk, "O" harfinin içinden parmağını sokup, "K" harfinin sağa doğru uzayan alt bacağını tutabiliyor, üstelik bunu yaparken, "S" harfini de hiç düşürmeden diğer elinin başparmağında hızla çevirebiliyordu.
Bu kelimeleri kaybetmek istemiyordu. Kelimeler, rüzgâra kapılıp pencereden aşağı uçabilirlerdi.
Gökyüzüne baktı uzun uzun. Sonra yeryüzüne baktı. Ne kalmıştı geriye? Günlerdir bunu düşünüyordu. İnsanlığın bütün çağlarını okumuş, uygarlığın ve gelişmenin kilometre taşlarını tek tek işaretlemiş, düşünce, sanat ve bilimin bütün aşamalarını inceden inceye gözden geçirmiş, son olarak elektronik zamanların başdöndürücü ayrıntılarını ve artık uzaya taşan bilişim ve iletişim sistemlerini araştırıp çözümlemişti.
Kararını vermişti çocuk.
Süpermen olacaktı.
Sinemalarda Süpermen' in nasıl Süpermen olduğunu defalarca seyretmiş, onun
hiçbir filmini kaçırmamıştı.
Onun gibi gülümseyebilir, onun gibi bakabilir ve yumruklarını onun gibi ileriye
doğru uzatabilirdi.
Kendisine bir Süpermen elbisesi diktirdi.
Üç öküzün, boynuzlarıyla bir kazan pilavı dökmeden havada taşıdığını, telefon kablolarının birleşerek bir caddeyi tümüyle trafiğe kapattığını, süt şişelerinin birbirinin üstüne çıkarak minare boyunca uzamalarını, arabaları olmayan direksiyonların boşlukta zik zak yapmaları... gibi daha başka tuhaf şeyleri görebilirdi.
İyi geceler bayım hiç yittiniz mi
En az bir defa yitmeli insan
Nasıl geçti yıllar telefon beklerken mi
Şarkılar bitti şarkılar bitti
Bir şey söylemedin kadınlar için
Devrimler için bir şey söylemedin
Yıldızlar için
İyi geceler bayım
Sitemizden en iyi şekilde faydalanabilmeniz için, amaçlarla sınırlı ve gizliliğe uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Çerezleri nasıl kullandığımızı incelemek ve öğrenmek için Çerez Politikamızı inceleyebilirsiniz.
