Tavşankanı çaylarımızı yudumluyoruz sessizce. Sizin yüreğinizden geçenler de benimki gibi biliyorum çocuk. Gün bitmesin, şu güzel an sürüp gitsin istiyoruz. Zaman en güzel anında donup kalmıyor ki. Çantamı omuzlayıp kalktığım anki bakışlarınızı görünce yüreğim burkuluyor ama ne çare, bu gezginin dönmesi gerektiği bir yer var. Yaşaması gereken acıları, sevinçleri var. Ama söz, yaz sonu geleceğim. Eriklerin altına oturacağız. Demet, mısır pişirecek közde. Batan günün ardından erik dallarını hışırdatarak doğup

Yılmaz (Güney), bir öyküsü nedeniyle aldığı cezayı çektikten sonra sürgün cezasını çekmek üzere Konya'ya gelir. Burada altı aylık bir sürgün dönemi geçirir. Nevşehir'de birlikte yattığı arkadaşları Miço'nun adını verirler ve Yılmaz şehre iner inmez onu bulur. Yılmaz'ı ayakları yere basmaz bir efsane kişisi yapmak isteyen bazı araştırmacılar yalan yanlış şeyler üretirler. Örneğin Agah Özgüç şöyle diyor: "Bir buçuk yıl hapis yattıktan sonra Konya'ya sürgüne gönderilen Yılmaz Güney, burada bir genelev

"Şubat ortalarından itibaren işler artmaya başlar. Koyun keçi gibi küçükbaş hayvanlar varsa kuzulamaya başlarlar. Nisanda bahçe, bağ işleri çıkar. Mandalların hazırlanması, bağların bellenmesi gerekir. Yayla zamanı yayladaki bütün işler kadının üzerindedir. Malların sağımı, yağ, peynir yapma, kuzuları emiştirme, çocuk yoksa kuzuları otlatma kadına düşer. Bazı kadınlar eve ek gelir temin etmek için yaylaya ıstar kurarak kilim, yolluk, heybe gibi şeyler dokuyarak hem ev ihtiyaçlarını temin eder hem de eve kat

Türk kültürünün temelinde göçebelik, yaylacılık var. Ta Orta Asya yıllarına dayanıyor bu. Anadolu´ya gelince bir kısmı yerleşik duruma geçmiş, bir kısmı ise göçebeliği hala sürdürüyor. Hatta Anadolu´ya gelir gelmez yerleşik duruma geçmiş ama bir yanıyla göçerliği sürdüren dağ köylerimiz var. Kendilerine yörük demeseler bile yörük geleneklerini hala sürdürüyor bu köylülerimiz. Temel geçim kaynağı hayvancılık olan bu köylüler yoğun kış olmadığı sürece mallarına kış ağıllarında bakıyor, kuzular, oğlaklar bura