Bu kitap, büyük acıların ve hüzünlerin yaşandığı "gidemeyenlerin ülkesi"nde, her şeye rağmen "saklı umutlar" a saklanan insan gibi insanlara ve kardelenlerin ikiz kardeşi genç yüreklere tutunarak yazıldı. Madem, "Yoktan da vardan da ötede bir var vardır", öyleyse her şeye rağmen, bu ülkede aşka ve umuda giden hep bir yol vardır… Hiç kimselerin geçmediği, kuşların bile şarkı söylemeyi unuttuğu bu kıyılarda, ansızın bir "hafız" düşüyor aklıma şimdi. O´nu nasıl tarif etmeliyim, hangi acının yada hangi sevin

Öylesine "küresel" bir çöküş çağında yaşıyoruz ki, kimsenin "sevgi sözcükleri" yok artık. Kimsenin bir alev gibi yüreğinde beliriveren aşkları ve özleyip paylaşacağı kimsesi de yok Aşkların, sevinçlerin, acıların yerinde yeller esiyor. Hepsi de yalancı bir beyazlığın içinde solup yok olmuş... Bu yüzden, şiirler, şarkılar kimseye bir şey söylemiyor. Bu yüzden, her sabah pencerelerden bize gülümseyen bahar güneşini bile öfkeyle karşılıyoruz. Durgun bir suyun üzerinde, iyice ıslanınca batmak üzere bekleyen kağ

Bugün su ve dolunayın ilk günü asri gül saatlerindeyim sular ve melekler içindeyim. Birazdan gözlerinin kristal tenine salar beni meleğim. Gitme, bütün şarkıların sonunda biriken ateşimle kal yansın sularda biriken tenim. Gitme, herkesin yeni bir düş için dolunaya durduğu gözlerden ölüme mühürlenmiş bir aşkın kokularını akıt ruhumun kıyılarına. Hoşçakal su güzeli meleğim.