Alo dede ben bugün var ya Çok güzel resim yaptım baksana Götürdüm astım buzdolabının kapağına Bir görsen nasıl uçuyor kuşlar Bizim evden uzak sokaklara

"Elimizin izinden büyük kayalar yapabiliriz; sesimizdeki renge boyut verip ısıyı temellendirdiğimizde. İçimize bir koridor ayırdığımızda yaşamdan. Çitleri kaldırmadan ama yeni çitler icat etmeden hayata. Hepimiz bir duruma bağlıyız çünkü. Bir bağı olmadan yaşamanın 'ipi kopmuşluk' olur adı. Zeminsizlik. Derinleşememe hadisesi. Oysa önce zeminimiz olmalı; derinleşme arkadan gelecektir. Çitleri kaldırmadan derken, putları kırmama anlaşılmamalı bu. Ön koşulu kaldırırken yeni bir ön koşul konmamalı önümüze. Yap

baktım saygı bekliyorum ama gelen yağmur samur bir kürk merdivenlere bıraktığım baktığım dağlara siz de bakmış mıydınız bakmış mıydınız acılarıma hayata kavuşarak şaşarak geliyor akşam bir evin penceresine gecesine gündüzüne yalnız benim sesime şaşarak geliyor sevgilim şaşarak eteklerin ellerin bozuyor imlamı ellerin ne kâfir fikir veriyorum hiç kullanılmamış kelimelere

Geldim sakalımla geldim akşama kadar geldim Sonra birden gençleşince kendimi tutmadan: ismimden Her yerde şenlik başladı ayağım döndü ay da göründü Meyveler soyuyor yüzümün en uzak kıblesinden Demiyorum: biz işimize bakalım yani şu mezarlığa Kaç bin serçe konar düşürdüğüm düşlerden Hesap tutmazsa ben öderim siz bir kerecik olsun ölün Ölçülün meselâ kaç metre acıyla uyanıyorsunuz Bana bildirmezseniz kin tutmam hiçbir şey tutmam Cesedimden başka Gelecek olan var mı arkadaşlar açtığım günlerden

?Şiirde form, şairin yaratacağı anlam bütünlüğünün mahiyetiyle meydana gelir. Form şairde bazen dil bakımından da oluşabilir. Şiirdeki biçem şairin diline göre gelişebileceği gibi bunun tersi de olabilir. Şiirdeki dil biçemle de gelişebilir; ama bu şairin her aklına geleni yazması anlamına gelmez. Şair her aklına geleni şiirde kullanmamalı. Her aklına geleni şiire taşırsa saçma sapan bir metin (şiir değil) ortaya çıkabilir. İlham, geldiği şairin şeklini alır. Şairde zaten bir şiir potansiyeli her an mevcut,

?Her şeyi görüyorum açık saatlerde. Ama her şeye varamıyorum. İnsan her şeye varabilir mi? İnsan her şeyde kendini görmeli değil mi. Çünkü her şeyde insan vardır. Ama nafile, insanın her şeyde kendini görmesi mümkünler mümkününün ötesi. Ötelerden gelen ziya kendi soframıza uğradığında aydınlığın ayaklarına ulaşma babında belki umuda biraz daha kazma vuruyoruz dünya adına. Dünya adına konuşuyorum burada bu açık saatlerde. Dünya adına yayın yapıyor bütün bitkiler. Dünya adına çiçek açıyor ağaçlar. Dünya adına

vekaleten sevdim bu sokağı vekaleten evlerin eleştirisine eltisine dedim ki ben bir kır kuracağım kalbine _hiç dağılmadan duracak sonsuz topluiğne_ bak dinle beni dinle bir kere dinle: dinlesene! hadi neyse hadi başlama yine şurada sayısız hasır iskemle otur kalk sağa dön sola dön yanyat doğrul dolapbeygirinden bir medeniyetteyiz: bunu bilsene geldim baktım gözlerime ağlamaktan uyuşmuş uyuşmuş kalmış uzaklarda çalışan bir testere tekin değilim iyiyim kötüyüm kösnümüş bir çember dönüp durdu sabaha kadar saps

biz yaşlanmadığımızı bilerek yaşlanıyoruz: ne iyi ne iyi öfkenin bağrı yanık örtüsü silkeleniyor öfkemden çardağından geçiyorum küfrün ve şükrün ve el-yekûn katmanlarından dibe doğru ellerimi çırparak ellerimi çıldırtarak ellerimi uzatıyorum yeryüzü panosuna ellerimi uzatıyorum yüzyılların anısına bir adam her gün bir hayalin başında ağlayacak bir adam her gün sağ kalacak puslu gürültülerden güdülmüş gündüzlerden bir şey kalmaz: beni göğsünde kim uyutacak