İki yanı ağaçlıklı bir yolda yürümeye başlar gibi başladım yazmaya; hepsi çıkmaz bir sokağın insanın yüzüne çarpan imkânsızlığında aniden eksik ve yarım kaldı. Bir kere durunca yeniden başlamak zulüm oldu. Kafamda evirip çevirdiğim yüzlerce sondan hiçbirini yakıştıramadım bu öykülere. Yakıştırdıklarım olur gibi olduysa da, oturup yazacak basiretim olmadığından bir kenara ittim. Öylece kalakaldılar. Eksik ve düşman. Yücel Balku, bizi kâh Kaf Dağının ardında, kâh yanı başımızda farkına varmadığımız dünyalara,