İyi olmanın acı çekmekten başka bir şey olmadığını mırıldanıp durdum. Kendime ağlayacak kuytu yerler aradım. Her yerde benden önce gelenlerden özür diledim. Hiçbir şeyi görmemezlikten gelmedim. Bütün her şeyi kendime gizleyerek yaşadım. Sorunlarımı sırf herkes gülsün, eğlensin diye bir fıkra gibi uluorta anlatıp durdum. Ah ne çok insan güldürmüşüm, ne çok kişiyi mutlu etmişim. Uyumsuzluğum itaatsizlikten ve karşı çıkmaktan olabilir mi diye de çok düşündüm. Sonra bıraktım kendimi kim alırsa onun oldum. Sınıf

Diyarbakır Cezaevi, 12 Eylül faşizminin en acımasızca kendisini gösterdiği mekânlardan biri oldu. Bu nedenle simgesel bir önem kazandı. Bu kitapta, yer yer çaresizliğin, aşağılanmanın, baskıların ve işkencelerin anlatımı var. Ancak boyun eğmenin değil! Dönemin anlatılan hikâyelerinden bir tanesi durumu özetler. Cezaevinden çıkan dostuna mahcubiyetle "İçerde nasıl dayandınız" diye soran birine, arkadaşı; "Biz içerde mücadele ettik, ya siz? Dışarda nasıl dayandınız?" cevabını verir

Ben bilirim suyu nasıl içeceğimi bunu kimseye soracak değilim. Kimsesiz değilim karıncalarım var. Sinekler, hamam böcekleri, örümcekler ve sıkıştığımda yalnızlıktan bende kalmasına izin verdiğim kediler ve köpekler. Kendimi incitmeyi çok iyi beceririm. Şanslı biri değilim bu yüzden şans oyunlarını hiç sevmem ve oynamadım. Aslında iyi arkadaşlarım olmadı, olmasını da istemedim, onları kırabilirdim. Durumun iyi değilse uzaktan aşık olacaksın