Görmeye talip olan kişi kendini merkeze alır. Bu yüzden birlikte görmek geçici bir uzlaşmadır. Çünkü iki kişinin baktıklarını aynı görmeye dayalı diyaloğu öznel kalır ve daima o defaya özgüdür. Buna göre gördüğü şey konusunda söz alan kişi kendine rağmen görünen'e muhayyel bir biçim atfeder. Ötekinin daha sonra görmeye aday olduğu bu form, olası birlikte görme beklentisinin itici gücüdür. Yoksa paylaşılma arzusundan yoksun kalan görülen, âdemoğlu için hiçbir şey ifade etmez. Körlük, belli bir bağlam içinde

Omuzumda çanta, içinde kalemlerim ve defterim. Arabamda boyalarım, seyyar masa ve sandalyelerimle dolaştım. Yollarda, mola anlarında ve ısırılan görselliklerde kurulan seyyar masalarda çalıştım. Bazen dağ başlarında, antik kentlerde bulutların içinde, bazen bir vadinin evrilen yollarından inen çıkan dağlara, bazen de yollarda sokaklarda oturulan yenilen içilen masalardan bakılmıştır, gelip geçenlere, oturup kalkanlara. Antik kentlerin yıkıntılarından yeni kurgular oluşturdum, yaşanmışlıkların zamanlar ara

Hiçbir yük, kendimize itiraf etmekte zorlandığımız cinsel fanteziler denli ağır değildir. Gerçi bu fantezilerin uluorta telaffuz edilmesiyle kimse düzlüğe çıkmaz; ama suskunluğun saplantıya dönüştüğü noktada, sürekli yutkunmak bir çözüm değil, kaçırılmış fırsatların telafisine yönelik sayrılı bir bekleyiştir sadece. Herkes, biraz da kendisiyle sevişir yatakta; çünkü aldığımızdan çok verdiğimiz zevkle doyuma ulaşırız. Tahrik ettiğine inanmadan tahrik olmak, animal symbolicum´a yabancıdır; en azından cinse

Görsel sanatlar eleştirmen ve yorumcusu Mehmet Ergüven´in yirmi bir yazısını bir araya getiren Görmece´yi, yazarın kitabın başında Italo Calvino´dan alıntıladığı şu ifade çok iyi betimliyor: "Her durumda, görsel çözümler belirleyici olmayı sürdürür ve kimi zaman beklenmedik bir biçimde ne düşünsel tasarımların ne de dilsel kaynakların çözebileceği durumlar hakkında son sözü söyler." Görmece, işte durumlar hakkındaki o son sözü, resmi, fotoğrafı, giderek sanat yapıtını var ederek, ayakta tutan indirgenemez ç

Bir şeyi gördüğümüzü söz diliyle doğrulamaya kalkışmak hayli zahmetli ve özünde umutsuz bir çaba olmasına rağmen, susmanın seçenek olmadığında uzlaştığımız sürece bu konuda yapabileceğimiz fazla da bir şey yoktur maalesef. Ne var ki, burada söz konusu olan asıl amaç, doğrulama arzusundan hareketle kolektif duyarlılığa zemin hazırlayacak bir paylaşım için ortak çıkış yolu bulmaktır. Herhangi bir nesneyi herkesin farklı görmesinden daha doğal bir şey yoktur; ancak bu farklılık söz diline döküldüğü andan itiba

´´Temel eğitimini sahne yönetmenliği dalında görmüş bir kişinin bunca ısrarlı şekilde resimle hesaplaşması çoğu kimseye tuhaf gelebilir. İlk elde doğru görünen bu kaygı, soruna sahneleme işleminin mantığı açısından bakıldığında yersizdir oysa; çünkü rejisör için anlamdan görüntüye ulaşma çabası, resim yorumunda tersine çevrilmiştir sadece. Çağdaş teknolojinin ulaştığı yetkinlik düzeyi, giderek soyutlaşan göstergeler dünyasında her gün biraz daha şaşkına çevirir insanoğlunu. Görmek, göstergeyi tanıyıp anl

´Aydınlıkta göremeyen birinin geceyi canlandırma arzusu, soyutlama sürecinden nasibini almamış düzmece soyutu örtbas edeceği bir kılıftır. Gece, içini istediğimiz gibi dolduracak şekilde, görünmez hale gelen boşlukların dölyatağı olarak, salt yetersizliği kamufle etmeye odaklanmış saçmalamaya kendiliğinden meşruiyet sağlar. Bundan ötürü geceyle flört eden görüntünün, temsilini başkasının tahayyül gücüne havale ederek aradan çekilmek daima cazip gelir insana. Gece, ateş saçan hayvanlardan kristal çiçeklere d