"ben bir pranga sökücüyüm sert taşım arsıza kalbimden akan merhamettir, pamuğum mazluma kanadı kırık turaca sargı beziyim ben bir güneş dağıtıcısıyım karanlık bozucusu zorbanın korkusuyum, iyinin burcu"

Bağırıp ovayı kaldır- dağımızda çalkalansın yankısı Seken kuşların yaralı; Kanatlarını, sızlayan topraklarda sar! Yüreğimizin dalları nehirlere; Eğilsin..."

Bu rüyadan sakın uyanma; ölüm sonsuz yaşam Mesnevi dudağını Mevlânâ teriyle ört. Var dergâhta aşka dur ki, seferi olasın. Çünkü gülü bahçe korur; onsuz hep kurumuştur İşte Hacı Bektaş, işte Pir Sultan ve bazı Gurbet suları gergin, özlemli içilir hüzünle Tüllenen hülyandı efsuni uykuya daldıran. Kurşun peltesi dizlerim; tanrıya niyaz İçin el açar. Hatıralarım ağır aksak yürür Karlı dağların seccadesinde açan karanfiller Erikli sularıyla abdest alırken huzur diyorlar. Modernist bakışın; köhneleşmeyi üfürü

... Kendimi toparlayıp bazı şeyler mırıldanmaya başladım. İlk olarak Neşet Ertaş'ın "Zahide kurbanın olayım" "Zahide kurbanın olayım. Ne olacak halım Yine bir söz duydum. Kırıldı belim. Gelenden gidenden oy Haber sorarım. Zahide'm bu hafta Oluyor gelin." Bu türküyü Neşet Ertaş okurken ağlamak geliyordu içimden. Sonra koltuğuma uzanıp düşteki aşkımıza devam ettim. Zühre yıldızı doğmuş bana acıyla bakıyordu....

"Aşk solmuş bir mevsimdir şimdi: Deniz suyu iksirken ezik yüreği sevdi. Sen, ağlayadur! Ben rüzgâr esaretinde parçalanırken Kırılırken düşümün dalları En sert yerinden, Sen, ağlayadur!"

Şiir sanattır. Her sanat gibi şiir de bilgi, donanım, estetik algı bilinci ve disiplin ister. Bu olgulardan yoksunlukla yazılan şiirler, şiir değil bir iç dökmedir. Şairin içselleştirdiği şiir bilgisine ve üzerinden attıklarıyla çoğalttığı şeye poetika da denmekte. Şairin poetikası kendi şiirine bir oylum kattığı kadar, diğer şairlerin şiirlerine bakışında da bir geniş alan sunar kendisine. Hemen belirtilmeli,; şiire dair inceleme, şiirsel deneme ve kitap tanıtımları konusunda şairin elini güçlendiren işte