"Ezilmiş bir şairle karşılaşır gibi yaşama söyle: Sıram gecikmeden geldi dişi gibi büyüyle anlaşarak Ve onaylayarak. Her şey yalnız bir nidadan korkarak: Sana seslenir / senden daha güzeline! Sıram gecikmeden geldi, ey hayat, seni görmek için Tamamlanan etrafımdan eksilir. İçimde kaçını unuttum Bendeki ve sendeki bahisle seni çalıştırdılar. Hepsini andım Gizli bir kasvetle söyledim: Seni cahil bilmeden! Uzaklara söyle: Beni eksilttin Oysa ben seni tamamlamak için buradayım!"

Mahmud Derviş, 1960'lı yıllarda işgal altındaki Filistin'de filizlenen "direniş şiiri"nin en önemli şairi kabul edilir. Çocukluğundan başlayan "mültecilik" gerçeği ve duygusu, şairi yaşam boyu takip etmiş; yarattığı şiirsel yapının tüm dokusunu belirlemiştir. Vatansız bırakılmış bir halkın ulusal vicdanı olma göreviyle yeni ve zengin bir estetiğin çağdaş yaratıcısı olma işlevini yan yana sürdürmüş olan Derviş, hem ülkesini hem şiiri bütün çeper ögeleriyle birlikte, anda ve düşlemde yaşatılması gereken bütün

Ben kimim ki hayal kırıklığına uğratayım hiçlik şüphesini? Arapça şiirin önde gelen isimlerinden, ödüllü, Filistinli çağdaş şair Mahmud Derviş'in yüzleşmekten hiç vazgeçmediği ölüm'ün sürekliliği karşısında hayatı insana bağışlanan eşsiz bir armağan gibi yoğunlukla, coşkuyla, paylaşarak yaşama yolunu tutan güçlü şiirinde, insani acı yine insandan doğan bir aydınlanma haliyle dile geliyor. Yürüseydim yavaş yavaş ayırabilirdi gölgemi tüfek geceyi uykusuz geçiren sedir ağacından Yürüseydim hızlı hızlı unuf

Kendi kendime konuşuyorum ve evcilleştiriyorum hatırayı Diyorum ki: Sen ben misin? Üçüncümüz kanat çırpıyor ikimizin arasında: "Beni asla unutmayın" Ey ölümümüz! Kendi tarzımızda al bizi ola ki öğreniriz ışıldamayı... Üzerimde ne güneş var ne de ay Bir sincan dikeni dallarına astım gölgemi Bu yüzden hafifletti beni mekân Ve uçurdu dagınlık ruhumu.