Benim kuşağım, Atatürk´ün o güzelim öğretmenlerinin yetiştirdiği çok özel ve şanslı bir kuşak. Beynimiz, gönlümüz Cumhuriyet coşkusuyla, yurt ve insan sevgisiyle dolu dolu öğrencilerdik. Düşüncelerimizde, bizlere birileri tarafından öğretilmemiş, kendiliğinden oluşmuş bir slogan. Önce yurdum, ulusum, sonra ailem, sonra ben. Elbette Cumhuriyet´in ne olduğunu, önemini, değerini bilmiyorduk. Ama, önce bunların SEVGİ´Sİ öğretildi bizlere, BİLİNCİ adım adım kendiliğinden geldi. Evlerde ailelerimiz, okullarda ö

Kadın Olmak Zor - Yakında bu sinemada… Pek yakında Aşk - İhtiras - İhanet - Gözyaşı - Acılar bu sinemada - Sinemamızda - Pek yakında bu sinemada - 36 kısım tekmili birden, bu sinemada.Mücadele - Yenilgi - Kin - Nefret - Heyecan - Pek yakında - Bu sinemada - Kadın Olmak Zor - Pek yakında…Hanımlar, KADIN OLMAK ZOR-36 kısım tekmili birden Pek yakında sinemamızda.Çoğunuz saçmaladığımı düşünüyorsunuz, biliyorum.Bizim çocukluğumuzda, birçok filmin tanıtımı böyle yapılırdı sinemalarda. Filmin önemli noktaları vurg

Günü gününe iki yıllık bir dönem. Bu iki yılda 102 konu ve 98 konuk. Yaşamın her anından, her alanından ve her katmanından insanların ilettiği… Ülkenin ve kendilerinin çok özel -hatta çok çok özel- yakınmaları… Ve bunlara, yine ülkenin her anından, her alanından, her kesiminden uzmanın irdelediği, çözümler aradığı 102 program. Dönem 1977-1979 arası… Ülke, yöneticilerin beceriksizliğiyle CEHENNEM´e dönmüş bir ortam. Halk, siyasal ayrışımlardan dolayı ikiye bölünmüş bir topluluk. Buna 70´lerin ortalarında

Toplam 30 yıl çalıştığım TRT´de, radyoda en azından 5.475 kez (365x15 hesabı ve günde bir kez yaptığım varsayımıyla) BURASI TÜRKİYE RADYOLARI, UZUN DALGA ANKARA RADYOSU 1648 metre 182 KİLOSİKL T.A.R. demiş ve yayını başlatmışım. Bir radyo spikerinin yaşamının özeti bu cümle. Birçok insanın, içinden konuştuğumuzu sandığı bir kapalı kutudan binlerce kez uykularınızı böldüm. Hep iyi olmasını istediğim halde zaman zaman içinizi sızlatan haberler de verdim. Yapıldığı günden bugüne, bir saniye olsun gün yüzü gö

Dinleyicileriyle, başka dünyalardan, daha doğrusu "dipsiz kuyulardan" sesleniyormuşcasına konuşan RADYO SPİKERLERİ, 31 OCAK 1968 akşamı saat 19:30´dan başlayarak ETE KEMİĞE BÜRÜNÜP bir beyaz camdan görünerek konuşur oldular. O akşamki ilk yayınla birlikte de İZLEYİCİLERİMİZ durumuna geldiler. 1964´de Ankara Radyosu, İstanbul İzmir radyolarından TRT´ye geçiş yaşanmıştı. Daha doğrusu TR olmuştu bu radyolar, çünkü yasası çıkmıştı ama henüz ortalıkta TV yoktu. 1 Mayıs 1964´den 31 Ocak 1968´e kadar durum böyle

Bu ve bundan önceki kitabımın çok büyük bölümlerini, Mersin’de 6 – 7 yıl önce sahip olduğum yazlıkta kaleme aldım. Geçmişi çok gerilerde bıraktığıma, iyi – kötü her şeyin beni artık hiçbir şekilde etkilemeyeceğine inanıyordum. Olup bitenler o kadar etkisini yitirmişti ki. Zaman zaman yaşamaya nereden başlayıp nereye geldiğimi, bugün hangi noktada olduğumu düşünür ve bundan sonra bir mutluluk duyardım. Bu nedenle de yaşama hep bir teşekkür borcum olduğunu düşündüm. Yazmaya Başladığımda “tamam” dedim, ikinci

İlkokulda annesi öğretmen olan… Ortaokulda babası subay olan… Lisede, Galatasaray Lisesi nde okuyan gençleri kıskandım. Üniversitede, Devlet Tiyatrosu sanatçılarından “güzeller güzeli” bir bayanı. Son birkaç yıldır, yazdığı iki ciltlik “Bir Dönem Bir Çocuk” ve “Değişim Yılları” kitapları nedeniyle Altan Öymen i kıskanıyorum. Çünkü o kitapları ben yazmak isterdim. Öymen Ailesi nin o sanat-bilim-kültür-siyaset dolu ortamında yaşamadığım için, bu hiç mümkün değildi. Öyle bir ortamı çok iyi değerlen

Her kız çocuğu gibi ben de ilk olarak bebeklerle oynadım. Bebekle oynama dönemi geride kaldığında en önemli oyuncaklarım sözcükler oldu. Çocukluğumun bu iki oyuncağı bugün de ayni değerini koruyor benim için. Odamın bir köşesindeki irili ufaklı bebekleri zaman zaman ellerimle okşarım, yetmez, gözlerimle devam ederim okşamaya. Elimin altında da hep sözcükler vardır. Okula başladığımdan bu yana hiç bırakmadığım, yanyana, altalta, üstüste sıralayarak hayaller kurduğum, o hayallere yolculuk yaparken bile yanımd