Benzer örüntüler ve bazı motifler, halk anlatılarında sürekli yinelense de bu metinlerin her biri içinde doğduğu kültürel ortamın ona kattıklarıyla biriciktir. Böylelikle bu anlatılar, yerelleştiği ölçüde evrenselleşir ve insanlığın kültürel zenginliğine yeni bir boyut kazandırır; hayata bakışımıza yeni ufuklar açar, hayallerimizi çoğullaştırır. Çoban ve Su Perisi'nin aşkı da, yaşadığımız coğrafyanın ürettiği, ta ki Gılgamış'tan, Homeros'tan, Dede Korkut'tan süzülüp de Anadolu'nun topraklarına uzanan; çoba

Yörük masalları; bir çocuğun en güzel anılarını simgeleyen iyi kahramanlarla, bir göç mevsiminin heybelerinde, bir çadırın üzerine ateşin yansıttığı gölgelerde, insana bilgeliği sezdiren doğanın kucağında kurulan büyülü dünyalardır. Ne yazık ki göçebe bir kültürün, doğanın bağrında, onunla iç içe geliştirdiği bu kadim sözlü anlatı geleneği, artık Paris Ebelerin, Gameş ve Cıngırt Dedelerin renkli ve her yinelenişinde çeşitlenen anlatımından yoksun ve çok az çocuğun düşlerine eşlik ediyor. Doğanın kardeşi, ru

Gerçek ve Yalan; her ikisini bir aynaya dokuyan ve yalanla gelen karanlığın zehirli köklerini bu hakikat aynasında göstererek çürüten Masal. Bu anlatıda her üç kavramın da nasıl ete kemiğe bürünerek bir çocuğun dünyasına girebileceğini; sonuçta iyinin ve doğrunun kazandığını görüyoruz. Bir masalın ak ile kara, doğru ile yalan, düş ile gerçek arasındaki salınımının beşiğinde çocukluğa doğru başlattığı bu yolculuğu ve bir çocuğun bu uzun yolculuğun başında kuşanması gereken hayal gücü, merak, yaratıcılık gibi