2. Dünya Savaşı’ndan sonra, özellikle de Holokost’tan sonra hayatta kalanların o zamandan beri süren mücadeleleri sayesinde uluslararası insan hakları hukuku, ulusal hukukun üstünde, şükür ki. Devletler, ülkelerinden egemendirler, ama bu, vatandaşlarına paşa gönüllerinin istediği yapabilecekleri anlamına gelmez. "Karım değil mi, severim de, döverim de!" veya " Çocuk benim, sana ne oluyor?" gibi kafa tutamazlar uluslararası arenada. Tutmamalılar globalleşen dünyada yaptırımı vardır bunun. Artık bireylerin,

Egemenlerin temsil ettiğinden farklı kimliğe sahip olanlar çeşitli uygulamalarla azaltılıp, sonra da "bunlar azınlıktır" denebiliyor. Azınlık kavramı, iktidardakilerin tarif ettiği bir şey. Kimlerden oluşacağını onlar tespit edebilir, hatta yaratabilir. Gücü ele geçirenler, kendilerine çoğunluk süsü veren bir azınlık da olabilir ve zaman içinde bu yalanlarını gerçek hale getirebilirler. Bugün Türkiye´deki çoğunluk aydınları azınlık terimiyle tarihe gönderme yapıyor, bilerek veya bilmeyerek. Oysa bu, inkarcı

Bir zamanlar dedemin evinin bulunduğu Ziya Gökalp İlkokulu Sokağı´ndaki kasap bugün aynı yerinde duruyor. Dilan Sineması´nın altındaki Paris Terzisi, artık Paris değil ama, yine terzi; Süryani Hanna´nın yerinde ise bir Müslüman var ve Hanna´dan söz etmem tuhafına gidiyor. Lokantalardaki yemekler İstanbul´dakilerin aynısı, yanında pet şişede su. Hadi, babakanuç, tırşik, meftune mevsimi değil... Ya açığ ekmek? Pide?... Yerel kültürümüze ait özellikler siliniyor, yok oluyor. Globalleşme bu herhalde, egemen kü