Nil’in dışındaki bir başka kadını, Nil’i sevdiği gibi sevebilir miydi? Aynı coşkuyu, aynı parıltıyı, aynı yoğunluğu yakalayabilir miydi? Nil gibi derin, anlamlı bakabilir, Nil gibi tatlı gülümseyebilir miydi bir başkasının gözleri? Bir başka kadının elleri Nil gibi dokunmasını bilir miydi? Kim gecenin bir vakti onu güldürmek için sokağın ortasında parende atardı? Hangi kadını ufak bir oyuncakla bile mutlu edebilirdi? Kim ona balonlarla koşarak gelirdi? Hangi kadınla pastanın tabakta kalan sosunu sıyırmak ba

Aşk bazen kendine götürüyor insanı... Kendini bulmak öylesine güzel ki, gün geliyor, aşık olunanı bile unutuyor insan. Her şeyi bir yana bırakıp, yüreğindeki çobanyıldızının peşinden gidiyor. Bu öyküyü yeniden yazarken, çocukluk ve genç kızlık yıllarına dönmek çok zor oldu. Zaman zaman acı verdi bana. Ama gelecekle aramda sağlam köprüler kurmak için, kendimle ve geçmişimle hesaplaşmak zorundayım. Ve her şeye rağmen yazmalıydım... Kendim olmak için!

Bu sözü hepiniz bilirsiniz değil mi: "Bazen sevgi yetmiyor!".. Sevilenden esirgenmeyen çabalara, iyi niyetlere rağmen hayal kırıklığı sonucunda söylenen bir sözdür, "Sevgi yetmiyor".. İster istemez insanın aklı "sevgi"nin neden yetmediği; birbirlerini sevdikleri, onca şeyi paylaştıkları halde insanların neden ayrıldıkları, neden birbirlerine küstükleri sorusuna takılıyor. Eğer sevgi varsa, yetmeli, diye düşünüyor insan! Acaba sevgimize rağmen sevdiğimiz ya da sevdiklerimizle iletişimimizde yolunda gitmeyen

"Bazen yolda yürürken bir sokak köpeğini sahiplenmiş insanlara rastlıyorum. Sahibinin yanında mutlu mutlu yürüyor köpek. Bir canlı adına ancak bu kadar sevinebilirim. Hep şunu düşünürüm: Hayvanları sevmeyen biri insanları sevebilir mi? Ve hayvanları seven biri insanlara duyarsız kalabilir mi? Hiç sanmam... İnsan `insan` yapan tüm canlılara, tüm yaşama duyduğu sevgi, saygı ve sorumluluktur çünkü..." Sen, Ben ve Çöpçatan; Mucize İçimizde Saklıdır ve Kendim Gibisi Yok! adlı kitaplarını beğeniyle okuduğunuz Pı