- Seni doğuracağıma taş doğursaydım! - Senin çocukların da aynısını sana yapsın inşallah! - Hep babanın tarafını tut sen. - Benim günahım neydi de... - Bana anne deme! - Kanser ettiniz beni. - Kızdım mı adım kızdı oluyor! - Öleyim de kurtulun benden! - Gün yüzü göstermediniz bana. - Kime çektin sen bilmem ki? - Seni alan üç gün sonra geri getirir. - Yaptığın banaysa, öğrendiğin sana. - Sen dururken ben mi gideyim ekmek almaya?! - Seni dokuz ay karnımda taşıdım ben! - Sana da iyilik yaramıyor. - Doğru, be

« Zeki Kayahan Coşkun'un öykü kitabı, ayrılmaya bir türlü razı olmadığı oyuncaklar, fotoğraflar, mektuplar ve pek çok küçük eşyayla dolu, kalbinin en derin köşesinde taşıdığı bir kutu gibi... Yazarın biriktirdiği hissi senetlerin borsası sayfa sayfa açılıyor önümüze... Anılar kumaşından elbiseler diken usta bir terziyle karşı karşıyayız. Arkadaşlıklar, aile, okul... Ve bir çocuğun gözünden İstanbul... Kendimden çok şey buldum öyküleri okurken... Kirlenmiş, bir köşeye atılmış, buruşuk anıları temizliyor