Modern sanatın gelişiminde büyük bir öneme sahip olan bu çalışma, Wassily Kandinsky (1866–1944) tarafından kaleme alındı. Yayımlandığı 1910 yılından bu yana halen günümüzde de sanatta bir rehber niteliği taşıyan bu eser, hem sanatçılara hem de sanatseverlere yol gösteriyor. Sanatı, geleneksel bağlarından koparıp özgürleştiren sanat hareketinin öncü kuramlarının yer aldığı bu yapıtta, resimdeki tinsel devrim olarak adlandırabileceğimiz, maddesel olandan uzaklaşıp soyuta yönelen dışavurumculuğun temelleri atı

"Bütün maddesel nesneleri terk edip yalnızca soyut olanı mı resmetmeliyiz? Bu sorunun cevabını her iki form unsurunun (somut ve soyut olanın) uyumu meselesinde bulabiliriz. Söylenen her bir sözcük (ağaç, gökyüzü, insan) gibi resmedilen her bir nesnenin görüntüsü de içsel bir titreşim uyandırır. Kendimizi bu titreşimden mahrum bırakmak ifade gücümüzü sınırlamak demektir. Şüphesiz bugün bu durumdayız. Ancak bu sorunun yanı sıra sanatın ‘zorunluluk' kipi ile başlayan her soruya verebileceği bir cevap daha vard

"Her sanat eseri, çağının çocuğu ve pek çok durumda duygularımızın kaynağıdır. Bundan da anlaşıldığı gibi, uygarlığın her dönemi, asla tekrarlanamayacak olan, kendine özgü bir sanat meydana getirir. Geçmişin sanat ilkelerini canlandırma çabaları en fazla ölü bir sanat doğurur. Eski Yunanlılar gibi yaşamamız ve hissetmemiz olanaksızdır. Aynı şekilde, heykelde Yunan metodlarını takip etmeye çalışanlar, yalnızca bir form benzerliği elde ederler, eser sonsuza değin ruhsuz kalır."

Cabaret Voltaire'de de okunan bu düzyazı-şiirler Hugo Ball, Hans Arp, Raoul Hausmann ve Kurt Schwitters ile Zurih-Berlin Dada Cephelerinde dadaistlerden, ekspresyonistlere görülebilir bir sesli ilişkidedir. Kandinsky'nin bu şiirleri yüzey ile lakin enine bir çizgi-derinlikle yoğrulmuştur ; mikro-manevi deneylerin varoluşla temas ettiği, dönüşümün güçlü bir rüya efektine de büründüğü ; retinanın, salyangozun ve zihnin güçlü boşluk kıpırtıları.