Aydınlanma'dan beri din süreçleri dümdüz, kırıksız bir ilerleme çizgisi şeklinde hikaye edilmektedir. Buna göre totemizim, animizm ve paganizm gibi pratiklerle başlayıp tektanrıcılıkla devam eden bu gelişmenin bir yerinde insanlar nihayet, yaşadıkları her şeyi bir daha dönmemek üzere arkalarında bırakırcasına kendilerini keşfetmişlerdir. Hegel, Marx, Comte gibi yazarşlarda tarih, her birinde kendine özgü şekilde bir mutlu sona sahiptir. İyi ama bunlar niçin geride kalmış hikayeler olsunlar? Totemler, yunan

Kitabımız bir tarih kitabı değildir... Neler olup bittiğini anlamaya çalışıyorum, hepsi bu... Bazı insanlar buna çıktan kararverdiyse ve üstelik bu onların çok vaktini almadıysa da, ben o kadar rahat değilim... Hatta sonuca varma endişesi benim için ikinci planda düşüyor ve olguları tansliflemenin daha temel bir iş olacağını düşünüyorum... Kitap da bu amaca uygun olarak yazılmıştır: Okuyucunun düşüncesini kışkırtmak, gözlemleri ve merak alanlarını paylaşmak... Sonuç için acele edilmemiştir... Kendi sonuçlar

Zaman Perspektifinden Farklılıklara Bakış Hep gelişmelerin, ilerlemelerin hikayesi yapılmıştır da, gerilemenin, çürümenin hikayesi az yapılmıştır, bir dejenerasyonoloji yoktur. Uygarlık insan için bir angaryadır; her angarya gibi bu bir zorunluluktur, insan olmanın zorunluluğu... Teknolojide ve hizmet sektöründeki ilerlemelerin ve karmaşık gelişmelerin çoğunluğu yine, uygarlğınn geldiği seviyedeki gerekliliklerin halli içindir, ilkel insanın kıtalararası seyahate ibyilacı yoktu; ama ilk gereklilik, bir

Hangimiz, içini anılarla doldurduğumuz bir evin yıkımından sonra, zihnimizde de yeller estirebiliriz onun yerinde? Bu ev, bitişiğindeki arsada top koşturduğumuz komşu bir ev bile olsa, nasıl söküp atabiliriz onu geçmişimizden? İçine çocukluğumuzun sızdığı, büyüyerek dışına aktığımız; fakat, sırlarımızdan tutun da kendimize özel ne varsa, gelip tekrar yerinde bulmak arzusuyla her şeyimizi içinde bıraktığımız bu evin, en küçük ayrıntılarını bile cömertçe önümüze seren fotoğraflarıyla karşılaştığımızda neler h