Susmanın gizemi hem olumluluk hem de olumsuzluk barındırabilir. İnsanın salt kendine yalan söyleyemeyeceğini düşündüğümüzde, Bir Zamanlar Ağaçtım anlatısında Ferdi Tayfurun bu yalansızlığı kimi öfkeyle, kimi hüzünlü bir gülümsemeyle yaşadığını düşünüyoruz. Kendi dünyasıyla doğayı birleştirip, doğru ve yanlışların altını çizerek akan, yüreğe işleyen bir çalışmaya imza attığını söyleyebiliriz. Zamanı yenen sanat her zaman yaşamalı. Çünkü akıp giden zamanı tek durduran gücün sanat olduğu, insanın var oluşundan

Ferdi Tayfur, Yağmur Durunca´da "insan"ı ve "aşk"ı anlatıyor; özellikle ezilen insanı, özellikle umutsuz ve kaybetmeye mahkûm aşkları. Bir mahkûmun sürgüne gönderilmesiyle başlayıp bir cezaevinin avlusundaki infazla sona eren romanda, bir yandan kaybedilmiş yaşamların çare arayan direnişlerini okurken, bir yandan da toplum dışına itilmiş insanların yüreklerindeki gizlerle buluşuyor okur. İnsanın sonsuz arayışı olan aşk´ın hangi yüreklerde nasıl çarptığının müthiş trajedilerle bütünleştirilerek aktarıldığı

Şekerci çırağının yükselişi midir, yoksa Ferdi Tayfur´un özyaşam öyküsü mü? Değil! Hem sıradan bir insanın yaşam mücadelesini, hem de bir sanatçının yaşamından kesitleri buluyoruz bir arada. Bireysel gibi gözüken yürüyüşün toplumsal boyutlarını, tüm olumsuz koşullara rağmen, insani, sevecen ve yer yer isyankâr, kısaca insanın yaşamdaki suretinin tüm yansımasıyla varoluşunu duyumsamaktayız bu anıromanı okurken. Dalıp dalıp giderken, bir yerde ana konunun omurgasına döndüğümüzü ve yeniden dalıp gittiğimizi g