Deniz ol, okyanus ol, senin içine aksın ırmaklar, sende asudeleşsin hiddetten kireç rengine dönmüş it salyası devasa köpükler. Ve "Gözü dönmüş akarlar" derin bir sükûnetle uykuya dalsın bağrında! Kuytularında saklıyorken acının her demini, görünen yüzündeki mazbut ve mazlum resmini bozma sakın! ... Sana koşup gelen şeffaf ve berrak ırmaklar senin eşiğinden geçtikçe, varlığınla vuslat oldukça, seninle hemhal olsun ve acının renginde hiddetleri kaybolsun. Aslolan; Sevdayı şiir yapmak değil "Şiirleşen sev

Akıl Oyunları filminde şöyle bir cümle geçer: "Tanrı bir ressam olmalı, yoksa neden bu kadar renk var ki?" Gerçekten de tarihe baktığımızda insanoğlunun renkleri âdeta Tanrı'nın dili ve yansıması olarak kullandığını, arkaik ve antik dinlerden gelişmiş dinlere kadar bütün inançların renkleri önemli semboller olarak kabul ettiğini görürüz. Bu bağlamda, dinlerin renklere geçmişte ve günümüzde merkezî bir yer verdiğini, onu tanrılarla, şeytan ve cinlerle, ruhlarla, tapınaklarla, din adamlarıyla, uğur ve uğursuz

Tarihsel süreçte olduğu gibi bugün de insanın "din"le etkileşim yollarından biri olarak "renk" olgusu dikkati çekmektedir. En eski dünya dinlerinden biri olan Hinduizm'de tanrılar değişik ve sayısız renklerle tezahur ederken, kast sistemi de bir renk hiyerarşisidir. Çin Dinlerinde yas rengi beyazdır, Japon savaşçılar simsiyah giyinir, siyah kedi uğursuz kabul edilir, tanrılara duruma göre, uygun renklerde hayvanlar kabul edilir, beyaz kurtuluşun ve cennetin, siyah cehennemin, günahkarlığın ve şeytanın reng