Annem görmediği ülkesi için saçlarını yakmıştır annem iki ülke arasında kalan kıştır ağladıkça siyah beyaz tuşlarında mızıkanın annem ağıdın unutkan dili hâlâ oğlunu çağırır tanrının vakitsiz diliyle ben ölürsem aklımda ne kalır senin benden önce öldüğün o an kalır gümüş saçlarım da kalbim erken gidişinin salkımı olur söğüdü olur halkım için büyüdüğüm toprak içimden içinize ağıdım olur

Gövde'nin / yüzün / bakışın kendinden koptuğu biricik mekân aynadır. Aynada bakılan yüz / gövde, öteki bakıştan mahrum olduğu için: duruşunu onaramaz, o bakıldığı halini ‘bakış'ın uzağında bulamaz. Öyleyse gövde / yüz kendini nasıl bilecektir? Bilemeyecektir. Yani gövdemiz / yüzümüz bilmemizin krizidir. Gövde / yüz ve bilinç bu yüzden, birbirine teması aynada değil belki şiirde arar. Bulur mu? Çabalar... Gövde hem kendisini barındırır; yani kendisine barınaktır, hem de varlığıyla bir temsili işaret eder. Ha