Psikanalist ve yazar J.-B. Pontalis’ten anlara ve anılara, kimliklerin iç içe geçişine dair zarif ve çarpıcı bir anlatı. “Bir Adam Yok Oluyor ‘başlangıçlar’ için de hayli yazmış olan Pontalis’in bu kez ‘bitişe’ değindiği bir kitap. Yaşamının son on yılının başlarında kaleme aldığı bu yapıtta, başlangıç gibi bitişin de uzun bir süreç olduğunu vurguluyor. Onun yetkin kaleminin ürünü olan satırlarından, yaklaşan ölümün bir gerçeklik olarak yadsınamayacağını ama yok oluşun olsa olsa bir yorum olduğunu anlıyoruz

Pontalis, kadınlardan söz ediyor bu kitabında; çocukluğunun, gençliğinin, erişkinliğinin ve nihayet yaşlılığının kadınlarından. Kimi çok yakınları, kimi çok uzakları. Arkadaşları, dostları, akrabaları, sevgilileri, hastaları... Kimi tanıdığı, kimi kitaplardan okuduğu, filmlerini seyrettiği, hatta yalnızca tablolarda gördüğü kadınlar. Bazıları, başka yapıtlarında da zaman zaman değindiği, kendisini kısa ya da uzun süre etkilemiş olan ve belleğinde iz bırakan kadınlar. Seksen yaşını aşmış bir adamın sevdiği,

Yazıma son noktayı -genellikle üç nokta olarak koyduğum son nokta- koyar koymaz onu hemen bir kitap olarak görmek için heyecanlanırım. Çizdiklerimin sihirli bir biçimde basılı hale dönüşmesini isterim. Kitap başkaları tarafından dokunulabilir, elle tutulabilir ve görülebilir bir şeydir; bir nesne. Analiz asla bir nesne olamaz. Analizi ortaya çıkaran hasta ve analist için tek gerçeklik, var olmaktır. Bu kitabı oluşturan bazı bölümler, geçen günlerin kıyısında zaman zaman deftere aldığım notlara dayanır. -J

J-B Pontalis Pencereler`de psikanaliz ile yazını birbirine kaynaştırıyor. Neredeyse yeni bir tür yaratıyor. Ötekini dinlemek, anlamak ile kendini yazmak, anlatmak etkinliklerini yılların deneyiminden süzerek ve birbirinden ayrılmaz bir sarmal biçiminde aktarıyor bize. Kısa ama yoğun metinler. Yaşamın içinden gelen, yaşamın sesinden yankılanan metinler. Bir psikanalist-yazarın kaleminden çıkmış. Evet, psikanalistler sıklıkla yazarlar. Önemli sayıda yazarın da psikanalizle ilgilendiği bilinir. Ancak bir de, "

Okuma keyfinin suretini çıkarmam gerekseydi gözümün önüne ilk gelen, yarı karanlıkta yere uzanmış bir çocuğun esrarengiz olduğu kadar sıradan görüntüsü olurdu. Yatışı rahatsız; anne babası yemeğe çağırıyorlar, duymuyor: pencere şahane bir manzaraya karşı ardına kadar açık, o ise sırtını dönmüş; kara bulutlar fırtınanın habercisi. Bir an, ara veriyor. Elindeki cildin kalınlığını ölçerek "Son kelimesinden önce elli sayfa kadar kaldığını görüyor. O zaman işte, satırların arasına kaçamak bir hüzün çöküyor. "Kit