"Fatih dersiâmlarından, Mesnevîhan, Süleymaniye Kütüphanesi eski müdürü ve aynı zamanda Tarîk-i Uşşâkî meşâyıhından Arapgirli Mehmed Hazmi Efendi'nin (1880 – 1961) talebelerinden olan Mehmed Nusret (Tura) Efendi (1903 – 1979) Devlet Deniz Yolları'nın İstanbul, Bebek İskelesi'nde gişe memurluğundan emekli olmuş bir sıradan vatandaş. Sıradan vatandaş derkenki kastım, mesela hocasının sahip olduğu toplumsal ünvânlara sahip değil. Yani ne medrese âlimi, ne tekke şeyhi ve ne de bir yerde müdür. Sade bir memur. K

Sufiler ilâhi isimleri alemin varoluşunun sebebi olarak görürler. Onlara göre ismin menşei sıfat ve sıfatın menşei de zattır. Sıfat ve esmâyı külliyat itibârıyle saymak mümkün değildir. Zaten bir de Hakk?ın var olduğuna ve meselâ Hayy olduğuna O?nun kesif mertebesi olan şu görünürlere (fenomen) bakarak, diğer bir tâbirle O?ndan zahir olan ve dolayısıyla varlığın alameti olan bu alemin gördüğümüz eserlerine bakarak hükmederiz. Ülkemizin son devir mutasavvıflarından M. Nusret Tura?nın bu eseri müellifin ilâhi

Nusret Tura bu eserinde, ilâhî aşkın cezbesine tutulmuş âdeta bir Mecnûn gibi yanmakta olduğunu içten ifadeleriyle hissettirmektedir. Okuyucular da zâten yazılardan bunu hissedeceklerdir. Aşk makâmı pek önceden düşünüp taşınmaya, program yapmaya elvermediği için bu makâmdan söylenmiş sözler de bize göre belki biraz dağınık ve insicâmsız gibi gelebilir. Gönüle doğduğu, gibi söylenmiş vâridâtın edebî formel yapıları da kendilerine mahsus bir tarz arzeder ki tasavvufun yazılı tarihinde böylesi metinlere sıkça

"ah... Sevgili kardeşim, ruhların konuşan ağızları, ağlayan gözleri ve elinden tutan elleri vardır. Suret ehli ?Dudaktan kalbe yol vardır? der, daha ileri gitmez. Halbuki; elden, gözden, sözden, gönülden gönüle de yollar vardır." N. Tura?nın bu eseri aşıkâne halin verdiği yanma, yakarma, cezbe ve vahdet neşelerini saçmaktadır.